21. Gdyby ogień był wodą.

25 września 2009

OI^^ Moje kochane Elfiątka ;3 W dzisiejszym rozdziale będzie trochę przekleństw, przyznaję i ogólnie notka nastawiona na anty dobro ^^'' Ale zawsze po burzy jest słońce, prawda? Ale trzeba na nie poczekać ;P Czy u Was też pojawia się takie coś, jak u mnie w Księdze Gości?  Bo ja nie mam pojęcia cóż to... na razie nie mam weny na usuwanie tego.

Trzymajcie się ciepło i nie dajcie się grypie!

Akira

- Eiri czekaj! – wydarłem się ile sił w płucach. Chłopak odwrócił się w biegu, a my szybko znaleźliśmy się obok niego. – Ani mi się waż włazić tam samemu!

Ostrożnie podeszliśmy do budynku i wsunęliśmy się do środka.

W powietrzu unosił się zapach stęchlizny. Na podłodze leżały jakieś cienkie rurki. Zauważyłem, że jedną z nich podniósł Eiri. Ja postąpiłem tak samo. Nie wiedziałem, jak niebezpiecznie może być, ale wolałem się zabezpieczyć. Po krótkim namyśle doszedłem do wniosku, że jeżeli nie rozegramy tego spokojnie, to nie będzie za wesoło. Dwóch facetów po trzydziestce i osiemnastce, jeden, dwudziestoletni oraz Eiri, który, mimo siedemnastu wiosen, miał odwagę za dwóch takich jak ja.

Ujrzeliśmy duże drzwi, które otworzyły się jakby same. Spojrzeliśmy na siebie i energicznie kiwnęliśmy głowami.

To, co, a raczej kogo zobaczyliśmy, wstrząsnęło nami dogłębnie.

Na środku wielgaśnego pomieszczenia stało pięciu dosyć potężnych mężczyzn. Trójkę z nich znałem dosyć dobrze, jednego przelotnie. Wszyscy uśmiechali się z wyższością. Nie to, jednak, wzburzyło i tak zszargane już nerwy.

Przy suficie znajdowały się dwa zaczepy, z których zwisały łańcuchy. Na ich końcach, skóropodobnym materiałem obwiązane były nadgarstki Mizu. Chłopiec klęczał, nie mając siły dźwignąć głowy. Zdarte i rzucone w nieładzie ubrania, nie chroniły się go już od chłodu. Ba! Teraz bezwstydnie odbierały mu prawo do intymności. Sklejone blond włosy, wbijałaby ostateczny gwóźdź do przysłowiowej trumny. Pochylona lekko do przodu sylwetka i wygięte do tyłu ramiona, podsuwały na myśl scenę ukrzyżowania.

- No nareszcie. – w głosie Kona można było wyczuć niemal zniecierpliwienie. – Zastanawialiście się jak nam dogodzić? Bo to by się akurat dobrze składało.

Zadrżałem. Co ten zboczony cap sobie myśli?!

- Czego chcesz? – usłyszałem przeszywająco lodowaty głos.

Podziwiałem w tym momencie mojego młodszego brata. Na jego miejscu rzuciłbym się na tamtych bydlaków, nie przejmując się, że przegram z kretesem.

- Ciebie. – potrząsnąłem głową z niedowierzaniem.

***

Eiri stał z szokowany z rurą w ręku i z sekundy na sekundę bał się coraz bardziej.

- Co? – wydusił z siebie.

Yun podparł się zabawnie pod boki.

- No wiesz? Ostatnio tamta babcia nam przerwała. Ja jestem wymagający. – cmoknął w przestrzeń.

Ktoś zaśmiał się głośno tuż za Koryuu i złapał go za biodra.

- Nadal pachniesz kwiatami i cudowną niewinnością. – szepnął mu do ucha i odciągnął od reszty zdezorientowanych chłopców. – Jeden po naszej stronie.

Fioletowowłosy zaczął się wyrywać.

- Kon! Puść mnie! – prosił, kładąc dłonie na zaciskających się rękach na jego brzuchu.

- Nie. – próbował zamruczeć, co bardziej przypominało warczenie. – Przecież ty tego chcesz.

Osami dalej błagałby o zaprzestanie dotyków, jednak usłyszał przeciągły jęk oraz odgłos uderzającego o podłogę metalu.

Wielki facet wykręciwszy do tyłu ręce Akiry, związał je grubym sznurem.

Blondwłosy mięśniak wbił się w usta niebieskookiego, który pomimo ciasno związanych nadgarstków i sporego bólu, wyrywał się najmocniej, jak mógł.

Wściekłego Isamu, który miał zamiar pomóc ukochanemu, skutecznie powstrzymał Kinn.

Ren pchnął Akiego na zakurzony i obdarty materac, który już dawno przestał pełnić swoją funkcję.

- Akuś, złotko, nawet nie wiesz, jak długo się hamowałem. – wysapał, mocno podniecony.

Nachalnie całował szyję chłopca, przesuwając dłońmi po miękkim materiale zamszowych spodni.

- Isamu. – łkał szatyn.

Złotooki drżał z niemocy. Znów wyrządza się krzywdę jego ukochanemu.

Cesarz wraz z Fayem chcieli zaprzestać cierpieniu chłopca, lecz naprzeciw wybiegł im piąty kulturysta. On jednym uderzeniem mógłby zmieść tamtą dwójkę.

Tylko Koryuu ze swą zwinnością dałby sobie z nim radę, ale on był uwięziony!

Eiri wpatrywał się z osłupieniem na zaistniałą sytuację.

Tymczasem napastnik Akiego rozchylając mu lekko nogi, położył się na nim. Prawą rękę zsunął na krocze chłopca, bardzo mocno je uciskając.

Tego psychika Chisato już nie wytrzymała. Oczy nabrały matowego połysku, a wzrok jakby był nieobecny, martwy, pozbawiony uczuć.

Ren zauważył to i zamarł. Po chwili odwrócił się w stronę Isamu.

- Chodź tutaj. – nakazał.

Blondyn, zdziwiony niepokojem, bardzo wyraźnym, w głosie mięśniaka, wypełnił szybko polecenie. Gdy zobaczył stań niebieskookiego, omiótł wzgardzonym spojrzeniem, Rena.

- Czy on już kiedyś…?

- Tak. – wysyczał Sato.

- Cholera. – zaklął tamten i odsunął się od szatyna, ku zdziwieniu swojego brata.

- Co ty robisz? Masz szansę go wykorzystać! Nie będzie ci się opierał! – wykrzyczał.

Chłopak popatrzył na niego potępieńczo.

- Nie będę taki jak ty. Mnie naprawdę na nim zależy i jeżeli wiem, że już raz cierpiał, nie mam zamiaru po raz kolejny go do tego stanu doprowadzać. – powiedział poważnie.

Kon prychnął.

- A gdyby nie to, to teraz już byś go przeleciał. – stwierdził, machnąwszy niedbale ręką.

- Nie wiem. Ja mam sumienie. – warknął niczym lew i zagrodził swym ciałem drogę do Akiego.

Twarz jego brata rozjechała się w grymasie.

- Chociaż ty mnie nie zawiedź. – kątem oka spojrzał na Yuna.

Kulturysta stojący przed cesarzem drgnął, słysząc słowa Rena i po chwili wahania podszedł do niego.

- Jedźcie do szpitala. – mruknął do Isamu, na co tamten kiwając głową, wziął na ramiona nieobecnego duchem Akiego i wybiegł z budynku.

Teraz mieli po swojej stronie dwóch sprzymierzeńców.

Kiba spojrzał  oczy Kona i utwierdził się w przekonaniu, iż tamten nie odda tak łatwo fioletowowłosego.

Atmosfera była niezwykle napięta.

- Akiego już ktoś skrzywdził? – padło z ust najmłodszego Chisato.

Nie doczekawszy się odpowiedzi, lecz widząc spuszczoną głowę swego brata, przybrał na twarz maskę chłodu i opanowania. Był nieziemsko wnerwiony. Zawsze w podobnych momentach wymagających spokoju, starał się opanować, mimo iż wewnątrz, niczym gorące pogrzebacze, uczucie oburzenia wypalało swoje piętno.

- Ja nie będę miękki. – cyniczny uśmiech zawitawszy na ustach Yuna, odbił się echem w ogromnej sali, uprzednio przekształcając się w szaleńczy chichot.

Mężczyzna zaczął szperać po kieszeniach spodni. Wreszcie, po krótkiej chwili poszukiwań wyciągnął z niej, biało-niebieską pigułkę. Stanął za Mizukim i zmuszając go silnym ramieniem do wypięcia się, wepchnął tabletkę między pośladki chłopca, a zaraz za nią swój gruby palec.

- NIE!!! – z gardła fioletowookiego wyrwał się krzyk dezaprobaty i bólu, jaki wiązał się z nagłym penetrowaniem jego intymnego miejsca.

Tego spokojne nerwy już nie wytrzymały i pozwoliły przepłynąć swobodnie przez ciało Eiriego. W zielonych tęczówkach błysnęło coś na kształt podobnego do tego, w jaki sposób myśliwy patrzy na dziką bestię. Ognistowłosy odrzucił myśl o dojmującym, pulsującym i jakby kłującym cierpieniu lewej ręki.

Nie namyślając się długo, z rurą w dłoni, zaczął biec w kierunku Yuna. Niestety zatrzymał go Kinn. Zwinnie, jak na tam rosłego człowieka, obrócił go przodem do Mizukiego, a tyłem do siebie.

To wszystko działo się tak szybko, iż cesarz nawet nie zdążył zareagować. W jednej chwili Yun wkładał ociekający niechcianymi kropelkami podniecenia, palec, do ust blondynka, a w drugiej, Eiri wydobywszy z siebie nadludzkie siły, wyswobodził zdrową rękę i uderzył metalową rurą w głowę napastnika.

Kinn leżał nieprzytomny na ziemi, a z czoła spływała mu strużka krwi.

- Popatrz, jak on tego chce. – Yun kciukiem buszował w ustach Hoshiego, przez co z kącików zaczęła wypływać mu ślina, a z oczu łzy. – Jaki on słodki!

- Zostaw go do kurwy nędzy! – cesarz spojrzał a niego, całkowicie zszokowany.

- Gdzie on się takich wyrażeń nauczył? – pomyślał.

Brunet cmoknął z niezadowoleniem i oderwawszy się od zajęcia, pogroził ognistowłosemu palcem.

- No wiesz? Tak brzydko mówić, to grzech! I to przy tatusiu? – zaczął się zbliżać w stronę chłopca. Widząc jednak determinację wypisaną na twarzy, kolejne kroki pokonywał z lekką niepewnością. Nagle dostrzegł pewien szczegół, który, o dziwo, wcześniej mu umknął. Prawa ręka Chisato zwisała bezczynnie u jego boku. Uśmiechnął się diabelsko i spojrzał prosto w oczy Eiriego, który widząc drapieżny wzrok, zadrżał. Postanowił nie czekać i z nadzieją na zwycięstwo, rzucił się z bronią uniesioną lekko do góry. Zamachnął się, odchylając do tyłu i już widząc tryumf oczyma wyobraźni, wymierzył cios w... dłoń, którą przygotował Yun. Chłopiec wytrzeszczył oczy z przerażenia.

- Ojej! Nie udało się? – mężczyzna aktorsko wydął wargi i drugą, wolną ręką złapał obolały bark zielonookiego.

Na moment zapanowała mrożąca krew w żyłach, cisza, by potem zagłuszył ja głośny niczym grzmot, krzyk chłopca, który upadł na kolana.

Akemi (14:32)