20. Gdyby ogień był wodą.

21 września 2009

Aloha, moje kochane Elfiątka. Wita Was schorowana Akemi ^^' Która, jeśli się nie wykuruje do soboty, to katechetka zrobi z niej omlet.. ^^'' Dziś przewiduję znów mały bonus, w postaci pewnej postaci z Yu-Gi-Oh! :P A to przez Veg! XD Dzięki Veg, noo ;P Notka dedykowana... a wszystkich chorym xD Moda ostatnio na to xD Żeby mieli tak magiczne wywary, jak magiczna i dobra jest postać z bonusu xD Przepraszam, jeżeli będę miała zaległości w Waszych notkach, ale ten tydzień mam kompletnie zawirowany i trudno mi będzie pogodzić kilka spraw naraz. Jakoś to będzie ;3 Dziękuję za komentarze i zapraszam do czytania ;3 Przepraszam, że obrazek jest czarno-biały.. ja po prostu nie umiem i nie lubię kolorować ;P

Yu-Gi-Oh! xD

Eirino

- Eiri. Eiri, co jest? – słyszałem czyjś głos z daleka.

- Jeszcze pięć minut. – mruknąłem niezadowolony. Obracając się na drugi bok w celu kontynuowania drzemki, poczułem pulsujący ból w barku, więc jęknąłem głośno, otwierając zaspane oczy. – Co jest? – przymknąłem je od rażącego, jak dla mnie, światła.

- O to samo mogę zapytać ciebie. – Kiba patrzył na mnie troskliwie. – Słyszeliśmy wasze podniesione głosy, a potem wszystko ucichło. Myśleliśmy, że się pogodziliście, ale gdy po godzinie nikt z kuchni nie wychodził, zaczęliśmy się lekko martwić.

Skrzywiłem się nieznacznie, przypominając sobie wcześniejsze zdarzenia.

- Ależ macie złote serca. Wcześniej nie dało się przyjść? – burknąłem z przekąsem.

- Skąd mogliśmy wiedzieć, że padniesz jak mucha?

Coś mi nie pasowało. Rozejrzałem się po pomieszczeniu. Teraz byłem w salonie.

- Która godzina? – zignorowałem wcześniejsze spojrzenie najstarszego brata.

- Piętnasta, a co? – zaciekawił się.

- Mizuki już jest? – czułem dziwny ucisk w klatce piersiowej.

Akira zerkał na mnie podejrzliwie.

- A wychodził gdzieś?

Wstałem gwałtownie, poruszając bolące miejsce. Zmieliłem w ustach jakieś przekleństwo i zacząłem pospiesznie naciągać kurtkę.

Ojciec podszedł do mnie i chwycił mocno za ramię, a ja, wygiąwszy się w łuk, zawyłem z bólu.

- Co się stało? – powiedział to tak stanowczo, iż natychmiast usiadłem na krześle.

- Źle wyszło. – jęknąłem cicho, a sześć osób wpatrzonych we mnie z napięciem, potęgowało uczucie winy. Ale czemu?

- Czyli? – zapytali chórem.

- No – ociągałem się. – bo Mizu chan powiedział, że mnie kocha. – wydusiłem.

- To dobrze! – pisnął Koryuu, jednak widząc moją minę, zapytał – Nie dobrze?

Pokręciłem głową.

- To wspaniały chłopak. Obiecałem go bronić przed złem tego świata. – nie mogłem znieść wzroku Akiry.

- Więc co mu powiedziałeś? No, co?! – wrzasnął, gdy nie otrzymał odpowiedzi, a ja skuliłem się.

- Że go nie kocham. – nastała głucha i straszna chwila ciszy. Liczyłem na jakiś cios, bo po minie brata widziałem, jak ogarnia go wściekłość. Zamiast tego, poczułem na swych barkach czyjeś dłonie.

Jasnobłękitne tęczówki patrzyły na mnie poważnie.

- Ale to przecież nieprawda. – Aki powiedział dosadnie.

Zamurowało mnie.

- Nie? – raczej zapytałem niż stwierdziłem.

- Mnie się pytasz? – szczerze się zdziwił.

Nabrałem animuszu i wyjawiłem powód, a raczej jego połowę, dlaczego nie mogę kochać Mizu.

- Ale ja obiecałem! Gdybym go pokochał, nie byłbym lepszy od tamtego zboczeńca w sklepie. On musi być sam, bo nikt na niego nie zasługuje, gdyż jest zbyt plugawy, by dotykać aniołka. – wyrzuciłem z siebie.

- Tylko tyle? – zapytał szatyn po krótkiej chwili od mojego przemówienia. Widząc moja minę w stylu: „Jak to tylko tyle”, uśmiechnął się. – Nie ty decydujesz, z kim on się zwiąże. Powiedz mi szczerze, co byś czuł, gdybyś dowiedział się, że Mizu kogoś ma.

No chyba go porypało!

- Mizu jest za mło... – spotulniałem, widząc groźnie zmrużone oczy. Zastanowiłem się i wyobraziłem sobie, jak Hoshiego obejmuje jakiś przystojniak. – Zabiłbym. – warknąłem.

- Widzisz! – zaśmiał się tryumfalnie. – To znaczy, że ci zależy.

W sumie, jakby nad tym pomyśleć...

- A gdyby coś mu się stało? – ciągnął.

- Znalazłbym winowajcę, skopałbym go i mocno przytuliłbym Mizu. – stwierdziłem logicznie. – Każdy by tak postąpił.

- Jak się przy nim czujesz?

- Co to jest? „Familiada”? – parsknąłem. Wszyscy patrzyli n amnie wyczekująco. – Wspaniale i tak mi ciepło na sercu, i brzuch tak dziwnie mrowieje, i... o jaa! – skwitowałem i uderzyłem się w czoło z otwartej dłoni.

- Co? Doszedłeś do jakiegoś wniosku? – zapytał Aki.

- Pewnie! Nie nakarmiłem kota! – palnąłem, a brat jęknął nad moją głupotą. Już wiedziałem i miałem pewność, co do aniołka. Szkoda, że tak późno.

- Eiri, matole! Ja to zrobiłem. Proszę, zrób mi tą przysługę i włącz opcję „inteligencja” w swoim pustym móżdżku.

Zagotowało się we mnie.

- Odczep się ode mnie! Teraz liczy się bezpieczeństwo Mizu! Dobrze wiesz, że sam sobie rady nie da. – ruszyłem z impetem w kierunku drzwi.

Nagle zadzwonił telefon, więc zmieniając kierunek, podbiegłem i odebrałem.

- Rozmowa na koszt odbiorcy. – usłyszałem.

- Dobrze. – zmarszczyłem brwi. – Moshi, Moshi?

- Czy możesz włączyć przycisk, żeby wszyscy słyszeli rozmowę? – z przerażeniem upuściłem słuchawkę i cofnąłem się pod ścianę.

Ojciec, z szeroko otwartymi oczyma, podniósł ją i wysłuchawszy, z pewnością tego samego pytania, wykonał polecenie.

- Oj Eiri, kochany. Czyżbyś się mnie przestraszył? – wszyscy domownicy skierowali swój wzrok na mnie.

~o~

Mizuki

Zmęczyłem się biegiem, więc przystanąłem. Mimo, iż było jeszcze jasno, ja bałem się tak wielkiej, pustej przestrzeni. Co mnie tu czeka?

- Eiri. – szepnąłem.

Usłyszałem odgłos łamanych gałązek i przestraszony, odwróciłem się.

- Znasz Eiriego? To dobrze. Pewnie się zgubiłeś, więc zaprowadzę cię do niego. – zza krzaków wyłonił się jakiś mężczyzna.

- Skąd wiesz, o jakiego chłopaka mi chodzi? – zapytałem podejrzliwie.

- Tylko on ma takich ślicznych kolegów. – zarumieniłem się. – To, co? Idziesz?

Zgodziłem się. Przynajmniej on mi pomoże.

O Naiwności.

***

- Znasz tego typka? – głos Akiego był szorstki.

Ognistowłosy nie był zdolny do wypowiedzenia słowa, więc tylko skinął głową.

- Odebrało ci mowę, kotku? –­ ironizował głos w słuchawce. – Podczas moich dotyków tyle krzyczałeś i jęczałeś.

 Koryuu drgnął.

- Jak mogłem nie poznać tego obleśnego głosu! – warknął. – Yun!

- Ależ jesteście spostrzegawczy. – słychać było głośne prychnięcie. – Koniec tego dobrego. Posłuchajcie! – po kilku trzaskach nastała cisza.

- E-Eiri. – cichutki i bardzo zachrypnięty głosik poderwał zielonookiego z miejsca.

- Mizuki! – podbiegł do stołu, na którym znajdował się telefon. Gwałtownie hamując przed nim, pozwolił by jego włosy zafalowały drapieżnie w powietrzu, a potem opadły kaskadą na ramiona. Oparł dłonie po bokach aparatu i krzyknął głośno. – Co oni ci zrobili?!

- Tu jest ciemno. Boję się, Eiri. – szeptał chłopiec.

Donośny śmiech wstrząsnął ciałem młodego Chisato.

- Jakie urocze. Zaraz się popłaczę. – drwił Yun.

- Nie waż się go tknąć, zboczeńcu! – zielonooki nawet nie próbował nad sobą panować.

- No nie wiem. Ma takie śliczne ciało. A to pełne bólu spojrzenie i cudne usteczka. – rozmarzył się mężczyzna.

- NIE! – Eiri dyszał z wściekłości. Do tego strasznie bolał go bark.

- ­­­­­­­Dobra, wiem, że i tak wy płacicie za to połączenie, ale chcę działać. Przyjedźcie na ulicę Kioshiro. Numer domu dziesięć. – usłyszeli sygnał rozłączenia się.

Zapanowała cisza, przerywana drżeniem stolika, którym poruszał najmłodszy Chisato. Nagle Eiri złapał telefon i rzucił nim o ścianę.

- Cholera!

- Uspokój się. – upomniał go Kiba. – Takim zachowaniem nic nie osiągniesz.

- Co ty możesz wiedzieć?! – warknął zielonooki. Nie doczekawszy się odpowiedzi, wybiegł na zewnątrz. Gdy reszta domowników ruszyła za nim, ujrzeli jak jeden z ochroniarzy przytrzymuje ognistowłosego. – Puść! – szarpał się.

- Nie pozwolimy ci iść samemu. – zarządził najstarszy brat.

- Dlaczego!?

- Bo... – cesarz miał mu wyjawić powód, lecz zająknął się. – Bo...

- No co! – denerwował się nastolatek.

- Banda Yuna groziła, że cię porwą i skrzywdzą, więc musimy mieć cię na oku. – dokończył jego ojciec.

Chłopca dosłownie wryło w ziemię.

- Że kurna, co? – otworzył usta. Powiódł wzrokiem potwarzach obecnych osób i prychnął z niedowierzaniem. – Wiedzieliście. Wszyscy! I nie powiedzieliście, a teraz Mizu cierpi! Wiem, że ja też ponoszę winę, ale gdybyście mi o tym powiedzieli, to...

- To poszedłbyś dokopać Yunowi, co w rezultacie wyszłoby na odwrót. – Aki skrzywił się.

Eiri pokręcił energicznie głową.

- Nie mam dla was czasu. – spojrzał w ich stronę ostatni raz i pobiegł na przystanek, pod który akurat podjechał autobus.

Akira przeczesał włosy dłonią.

- Trzeba jechać za nim, bo jeszcze wpakuje się w kłopoty.

^^^

Tymczasem ognistowłosy niecierpliwie czytał tabliczki mijanych uliczek. Ludzie zerkali na niego niepewnie, gdyż chłopak spoglądał nerwowo to na prawo, to na lewo, jakby coś chciał ukryć.

Po około dwudziestu minutach dostrzegł napis: „Kioshiro”. Wybiegł z autobusu.

- Numer dziesięć, tak? – mruknął do siebie.

Długo nie mógł znaleźć adresu, przez co stracił wiele cennego czasu.

- Przepraszam? Gdzie tutaj jest dom numer dziesięć? – zapytał przechodnia, łapiąc się jednocześnie ostatniej deski ratunku. Mężczyzna zamyślił się.

- Wiesz? Jest taki budynek, ale to nie jest dom, tylko stara fabryka. – wyjaśnił.

- A gdzie ona jest?

***

Mniej więcej w tym samym czasie limuzyna podjechała pod wyznaczone miejsce.

- To tutaj? – głos Akiego brzmiał powątpiewająco.

Cesarz dobrze znał Tokio, więc szybko znaleźli ową budowlę.

Jak na potwierdzenie swych słów, blondyn ujrzał Eiriego, wbiegającego do środka.

Akemi (15:20)