2. Gdyby ogień był wodą.

20 lipca 2009

Witam ^^ Cóż ja mogę powiedzieć...dziękuję pięknie za komentarze xD Opowiadanie jeszcze nabierze rumieńców, nie da się od razu ruszyć z kopyta xP O! Mam do Was pytanie...ktoś mi kiedyś podesłał link, lub na czyimś blogu był...Od niego był odnośnik do pewnej piosenki (mnie bardziej chodzi o teledysk.. jeżeli można to tak nazwać ;p) Otóż. Jest ulica, a przez nią chce przejść jakiś chłopak, jednak zanim wkracza na jezdnię, jakiś inny facet odciąga go, ratując mu życie, gdyż jakieś auto by w niego uderzyło. No i teraz ten chłopak widzi nad sobą cyfry (jak w Death Note) i on z kolei uratował życie jakiejś kobiety, na której samochód, spadł fortepian i teraz ona widzi nad głowami innych, cyfry, czyli ile zostało im życia. Kojarzy ktoś może? Jeżeli tak, to prosiłabym o link w komentarzu =3

Ah i dochodzi nam nowy bohater ;P

Miłego czytania ^__^

PS: Ha! To jednak nie był fortepian, a jakiś..posąg.. czy coś xD No niemniej, mam ten teledysk! _Miodzio_ Oddaję pokłony. Jeszcze jedne podziękowania, złożę w piątek xD Jesteś Wielka/Wielki xD

Aki

- Ale ja nie chcę! – pokazałem swoją dezaprobatę. Po co komu udzielać wywiad? Tak czy inaczej, w telewizji, czy prasie, będzie coś innego. Przekręcą jakąś informację, lub dodadzą coś od siebie, aby było pikantniej.

- Cicho bądź i nie marudź, bo pani redaktor już idzie. – Isamu wrzasnął na mnie. Miał takie samo zdanie, jak ja, ale nie chciał się przyznać.

Co mnie to? No dobrze...Postaram się być miły.

Po dwóch minutach usłyszeliśmy pukanie do drzwi. Uśmiechnąłem się najlepiej jak umiałem i poszedłem otworzyć.

Na zewnątrz stała niska, szczupła blondynka z okularami na nosie, a za nią, z kamerą w ręku, towarzyszył brunet o pięknych, kocich oczach. Ale z niego ciacho! Dziewczyna...ujdzie.

- Proszę. – zaprosiłem ich do środka.

Usadowili się na kanapie i zaczęli rozpakowywać sprzęt.

~o~

Isamu

Nazywam się Edo Kin, a to jest Shien Akuza. Miło państwa poznać. – rzuciła urzędowym tonem.

Przyglądałem się, jak ten kamerzyna od siedmiu boleści, patrzy na Akiego, a ten odwzajemnia rumieńcem. Łatwowierny i naiwny, myśli, że coś z tego będzie. Przecież ja go znam najlepiej i wiem, że ta góra lodu tylko udaje.Swoją drogą, skąd on się tego nauczył?

Niemniej zaczynało mnie to już irytować.

- Możemy zaczynać? – zapytałem trochę za ostro.

~o~

- Mam przyjemność przedstawić państwu nowy, bardzo utalentowany zespół „Hikaru”. Obecnie jesteśmy w mieszkaniu członków kapeli, składającej się z czwórki przedstawicieli. Są nimi: Chii Arakida; gitarzystka, Yuki Modoki; wirtuoz i mistrz pianina, keyboardu, Isamu Sato; piękny gitarzysta i wokalista zarazem. Hmm, jeżeli dodać do tego złote oczy, to radzę dziewczynom zbierać na okłady chłodzące, gdyż przy nim można się ugotować, ahaha. – zaśmiała się z własnego żartu.

Niebieskooki prychnął.

- O! I najważniejszy członek zespołu, Akira Maki Xiu Chisato.

Chłopiec skrzywił się. Nie lubił, gdy ktoś mówił do niego pełnym imieniem.

Przyjaciele powstrzymali się od parsknięcia śmiechem. Po raz pierwszy usłyszeli całkowite nazwisko szatyna.

- Dla znajomych, Aki. – sapnął.

- Aki Maki, jakie to słodkie! – zobaczywszy minę wokalisty, przeszła do dalszej części wywiadu. – Chłopiec o najpiękniejszym głosie, jaki słyszał japoński rynek muzyczny. Czy to nie jest chwyt, by twój ojciec zdobył popularność?

Czerwonowłosy uśmiechnął się kątem ust.

- Nie wie, w co się pakuje, biedna. – pomyślał. Co prawda, nie miał pojęcia czym zajmuje się rodziciel niebieskookiego, ale wiedział, iż jest to gruba ryba.

W szatynie zawrzało.

- Nie mam zamiaru go promować. Zespół założyłem razem z przyjaciółmi i on mi w tym nie pomógł! – prawie krzyczał.

- No tak...A czy ojciec będzie na waszym koncercie? – drążyła dziennikarka.

- Mam nadzieję, że ni... – rozdzwonił mu się telefon, a Chii odetchnęła z wyraźną ulgą.

Kamerzysta spojrzał ostro na koleżankę z pracy.

- Hamuj się. Ranisz go.

- Od tego są reporterki.

- Edo. To, że tobie się nie udało, nie znaczy, że musisz wyładowywać się na wszystkich.

Kobieta spotulniała i spuściła wzrok.

Tymczasem Chisato odebrał telefon, uprzednio wychodząc na korytarz

- Czego chcesz, Kiba? – przywitał brata. – Mam wywiad.

- Wiem o tym i dlatego dzwonię, bo – zawiesił głos.

- Aha, czyli chodzi o tatę. – pomyślał. – Niech się nie martwi. Nie powiem niczego głupiego. – powiedział już na głos, wyprzedzając pytanie.

Starszy Chisato odetchnął i już miał odłożyć słuchawkę, gdy usłyszał, że Aki jeszcze coś mówi.

- No?

- Przyjedziecie na koncert?

Kiba przełknął ciężko, ślinę.

- Kiedy jest?

- W piątek. – osiemnastolatek rzucił niby od niechcenia.

- Ten? – krzyknął jego brat. – Ale...tata ma konferencję i nie...

- Nieważne. – burknął sucho. – Mogłem się tego spodziewać.

- Czekaj! Hej! – chłopiec usłyszał tylko dźwięk buczenia. – Rozłączył się. – przygryzł dolną wargę. Przez moment myślał nad tym, co ma zrobić. Po chwili zaczął się pakować.

Do pokoju wszedł przystojny mężczyzna z poprzetykanymi paskami brązowych kosmyków, w kruczoczarnych włosach. Stanął w progu, z niezrozumieniem w błyszczących oczach.

- Co robisz?

- Tato. Akira ma w piątek koncert. Jadę zamiast ciebie.

- Koncert! Wiedziałem, że o czymś zapomniałem. To jedź, dzięki.

- Tato! Mógłbyś chociaż raz okazać mu zainteresowanie. – oburzył się dwudziestolatek.

- Zarabiam, by miał, co jeść. To wystarczy. Na śpiewaniu nie zarobi. Nie to co ty, projektant mody.

- Wiesz co? Nie dziwię mu się, że uciekł z domu.

- Ma szczęście, że udało mu się zełgać, iż opuścił nas, bo nie chciał nam przeszkadzać w pracy i w dodatku, czując powołanie do muzyki, pragnął się wyciszyć.

Kiba skrzywił się szpetnie i odwrócił plecami do ojca, zarazem kończąc rozmowę.

Yuichiro westchnął zrezygnowany i wyszedł.

***

Szatyn wrócił wnerwiowny, do przyjaciół. Kwadrans zajęło mu uspokajanie się.

- Kiedy ciebie nie było, przeprowadziłam wywiad z pozostałymi członkami zespołu. Teraz tylko zadam ci kilka pytań i... – reporterka zaczęła się rozkręcać.

- Daj mu już spokój. Wystarczy. – kamerzysta spojrzał zatroskany na Akirę.

Chłopiec rozpromienił się i ukłonił lekko, w geście podziękowania. Spojrzał na Isamu i przybrał na twarz maskę obojętności, widząc oniemiałe oczęta.

A to jeszcze nie koniec!

Podczas pakowania sprzętu, Maki pospieszył z pomocą Shienowi, przypadkiem muskając opuszkami palców, jego dłoń. Natychmiast, jednak ją cofnął i spłonął dobrze udawanym rumieńcem. Aktor pierwsza klasa.

Akuza przymrużył lekko oczy. Aki widząc, jak pociągająco teraz wygląda, jęknął cicho.

Po paru minutach poszedł odprowadzić do drzwi dwójkę gości. Gdy wrócił, Isamu zauważył w jego ręce biały rulonik papieru.

- Baran. – warknął i wstał. – Idę na miasto.

- Nigdzie nie idziesz! Zaraz będzie kolacja. W dodatku jest już późno. – zaoponowała różowowłosa.

Sato przeklął pod nosem i spojrzał na zadowolonego niebieskookiego.

- Żebyś tego jeszcze nie żałował. – powiedział poważnie.

***

Na trzy godziny przed występem, do mieszkania znajdującego się nieopodal dużej, starej wiśni, wszedł wysoki, kruczowłosy i szarooki chłopiec. Położył koło drzwi walizkę i rozejrzał się niepewnie, po jednym z pięciu pokoi.

- Hallo? – zapytał nieśmiało. – Jest tu ktoś?

Zza rogu wyjrzała dziewczyna z długimi, rozpuszczonymi, różowymi włosami, otulającymi jej drobne ramiona.

- Tak? Słucham? – popatrzyła na niego przyjaźnie.

- Ja do Akiry, to znaczy, on się mnie nie spodziewa, ale... – próbował się wytłumaczyć, lecz szło mu to dosyć nieudolnie.

- Aniki? To ty? – do pokoju wparował niebieskooki, krzycząc już od progu. – Co tu robisz?

- Robię za przyzwoitkę. Jestem w zamian za tatę. – uśmiechnął się, tuląc wątłe ciało brata. – Schudłeś.

- A tam! Dzięki, że jesteś. – popatrzył na niego z wdzięcznością. Nagle usłyszał ciche chrząknięcie. – A tak. To są moi przyjaciele. Chii, Yuki i Isamu, a to mój brat, Kiba.

Po krótkiej wymianie powitań, najstarszy chłopiec o czymś sobie przypomniał i spojrzał uważnie na czerwonowłosego.

- Czy ja cię przypadkiem nie widziałem ze dwie godziny temu, w towarzystwie uroczej – zawahał się – damy?

Sato wyszczerzył się, zadowolony i potwierdził kiwnięciem głowy.

W tym samym momencie usłyszeli trzask zamykanych drzwi.

- Co mu się stało? – zapytał zszokowany Kiba.

- Nie pytaj. – Chii westchnęła. – Jakbyś mógł, to idź za nim, żeby się nie wygłupił. My zaraz dojdziemy na miejsce koncertu.

***

- Akira! Akira! Czekaj! – wydzierał się dwudziestolatek. W końcu udało mu się dogonić szatyna. – Co cię ugryzło?

- Nic. – burknął.

- Nie, to nie. – wzruszył ramionami. – Ale z tego Isamu, to niezły Casanova. Ma branie.

- Zamknij się! Wiem o tym. – Maki przyspieszył kroku. Kiba z kolei dorobił się wystającej żyłki na skroni.

- Jak ty się do mnie zwracasz? – rozeźlony, pociągnął go za rękę, powodując ustawienie chłopca, przodem do siebie. Chciał kontynuować wykład, ale zamilkł gwałtownie. – Nie patrz na mnie takim wzrokiem, jakim mama obdarzała ojca. Wiecznie smutne, pogrążone w bólu, oczy.

- Najwyraźniej miała powód. – tamten odwrócił głowę.

- Przede mną niczego nie ukryjesz.

Aki zmagał się ze sobą. Ostatecznie westchnął i spojrzał w niebo.

- Zakochałem się.

Szarooki zamrugał kilkakrotnie.

- Fantastycznie! Tylko, że to nie wyjaśnia twojego zachowania.

- Widzisz? Nic nie rozumiesz! Nic, a nic! – mruknął, zniecierpliwiony i rozczarowany.

- Ale co mam rozumieć? Zakochałeś się, super. Masz humorki, źle. Wynik? Wkurzasz się przez to na Isamu, bo co? Co on ci zrobił? Przecież nie próbuje odebrać ci dziewczyny? Chyba, że ta, z którą go widziałem...

- Nie! – zaprzeczył stanowczo.

- No to w takim razie, co? Kochasz kogoś, a Sato ... – nagle się zamyślił. – Nie-Niemożliwe! Ty się w nim!

- Cicho bądź! – chłopak rozglądał się lękliwie na boki, gdy jego brat śmiał się głośno, trzymając za brzuch.

- Ja nie widzę problemu. Powiedz mu i tyle, dziwaku. – wysapał, zdolny do wypowiadania słów.

- O nie! Chcę mu utrzeć nosa. Zakazany owoc smakuje najlepiej.

- Nie widzisz, że takim sposobem go odpychasz? Szuka pocieszenia w ramionach innych. – szare oczy patrzyły troskliwie na brata. Dostrzegły w spojrzeniu Akiry coś, przez co ich właściciel skrzywił się w grymasie obrzydzenia. – Dumny, niczym ojciec. Raz sobie coś ubzdura i koniec. Nie przekonasz.

Uderzył prosto w czuły punkt.

- Jeszcze dziś mu powiem! – oświadczył twardo.

Kiba uśmiechnął się delikatnie.

- Moja krew.

Akemi (12:35)