19. Gdyby ogień był wodą.

17 września 2009

Oi kochane Elfiątka ;3 Dodaję wcześniej, na Wasze życzonko. Notkę dedykuję Veg ^___^ A jako dodatek... obrazek z YGO xD Trochę starawy... ale jest ;)

Nie rozpisując się, dziękuję za komentarze i zapraszam do lekturki. Ah! I przepraszam za błędu, które mogą się pojawić, ale strasznie spieszę się z dodaniem notki, bo mam zaraz wyjście xD

Zrysowane z kart xD

Nastał nowy dzień, który od samego rana zapowiadał się pochmurnie. Na niebie kłębiły się szare chmury, a temperatura wynosiła nie więcej, jak piętnaście stopni. Wiał lekki wiaterek, a na dworze panowała sprzeczna, w porównaniu z wczorajszą, pogoda. To właśnie w ten dzień Eiri postanowił rzucić wszystko na jedną kartę i powiedzieć prosto z mostu, jakie targają nim uczucia.

Hotel, w jakim obecnie mieszkała cała rodzina, a raczej dwie, został wybudowany specjalnie dla Yuichiro. Cały dół i wyższy poziom były wyłącznie do jego dyspozycji. Pokoje zostały udekorowane gustownie i ze świeżością. Mimo, iż to miejsce miało pięć pięter, to właśnie te cesarskie zajmowały największą powierzchnię. Przeciętny rozmiar zwykłych pokoi wynosił sześćdziesiąt cztery metry kwadratowe, więc był całkiem duży,jednak pomieszczenia Chisato liczyły sobie dwa razy więcej. Gdy dla jednego gościa przypadał salon, sypialnia i łazienka o podobnych wielkościach, cesarz miał osiem miejscówek do spania, trzy gościnne i tyle samo toalet. Do tego Yuichiro mógł poszczycić się pokojem dziecinnym z mnóstwem zabawek oraz dużą, przestronną kuchnią z wyjściem na taras.

To właśnie w niej siedział Kiba i spożywał zrobiony przez siebie posiłek, w postaci ramenu i gotowanej ryby pokrojonej w kosteczkę i dorzuconej do ryżu. Chłopak spojrzał na opakowanie.

-Co?! Sto trzydzieści kalorii? Chyba przerzucę się na Tik Taki. – mruknął i odłożył miskę. Przeciągnął się leniwie i ziewnął. Jakoś nie mógł spać.

Wkrótce dołączył do niego Mizuki.

- Hej mały. – przywitał go srebrnooki.

- Oi, Kiba kun. – blondynek uśmiechnął się lekko. – Co tu robisz?

-To samo, co ty. – oparł się na łokciu i zerkał napoczynania kolegi, który robił kanapki, by następnie oprzeć się o zlewozmywak, lekko mrużąc oczy z przyjemności.

- Chcesz moje żarełko? – zapytał go brunet.

Hoshi podszedł do stołu i zerknął na to, co miała mu do zaoferowania miska Chisato. Zmarszczył zabawnie nos i pokręcił przecząco głową.

- Za dużo kalorii. – skwitował pytające spojrzenie.

Tamten zaśmiał się.

- To samo pomyślałem. To, co? Do kosza?

Fioletowooki namyślił się chwilę.

- Wiesz? Mam lepszy pomysł.

Przełożył całość do plastikowego naczynka i prowadząc Kibę na dwór, skierował się pod krzak róży. Otworzył pojemniczek i odsunął się dwa metry w tył.

Po upływie kilku minut usłyszeli szmer, a wkrótce zza roślinności wyjrzał kudłaty łepek o zielonych oczach. Szybko dołączyło do niego niemałe stadko.

- Skąd wiedziałeś? – srebrzystooki patrzył na futrzaki z czułością.

- Koty lubią mięso, a ptaki – wskazał na fruwające w powietrzu słowiki i jaskółki. – ryż.

Jeden z nich przysiadł na dłoni Mizu, kiedy ten wyciągnął ją przed siebie. Ptaszek przekrzywił zabawnie główkę i zaćwierkał, na co chłopiec roześmiał się radośnie.

- Śliczne. – westchnął brunet, napawając się tym widokiem. Słońce, które wyjrzało niepewnie zza horyzontu, lizało czerwonymi promykami sylwetkę Hoshiego, tworząc wrażenie aureoli. Wyglądało to tak, jakby blondyn świecił. Lekki wietrzyk rozwiewał mu włosy.

Wyglądał jak Anioł.

Kiba zauważył, jak jeden z kociaków podchodzi do niego niezdarnie.

- Możemy go zatrzymać? – pisnął prosząco, jakby zapomniał, że to między innymi on dowodzi w tym hotelu.

Mizuki oderwał się od gładzenia główki słowika i spojrzał lekko nieprzytomnie najpierw na kolegę, a potem na zwierzątko.

- Nie. – oburzył się cicho. – Ten kociak ma rodziców. Nie możemy im zabierać dzieci. – tłumaczył jak małemu dziecku.

Dwudziestolatek westchnął żałośnie.

- A tata mógł? – usłyszeli znajomy głos, więc odwrócili się.

Malutka, szara kuleczka minęła Kibę i poczłapała pod nogi Eiriego, łasząc się i mrucząc, na co on zareagował westchnięciem i przykucnął,drapiąc zwierzątko pod brodą.

- O, wstałeś już? – jego brat przyzwyczaił się raczej do późnych pobudek ognistowłosego.

Tamten potwierdził kiwnięciem głowy. Nagle kotek stracił równowagę i przewróciły się, ale zielonooki pospieszył z interwencją. Chwyciwszy delikatnie, ułożył go obok kilku różnokolorowych kuleczek. Jeden z dorosłych kotów wyszczerzył niebezpiecznie kiełki, jednak drugi prychnął głośno i spojrzawszy w oczy Eiriego, polizał go po palcu. Po chwili wziął, czy też bardziej psuje, wzięła w pyszczek futrzastą istotę i włożyła ją w dłoń chłopca. Maluch nie wyglądał dobrze. Był bardzo chudy i miauczał żałośnie.

- Mam się nim zająć? – zapytał, patrząc na kotkę, na co ona stojąc na łapkach, ówcześnie oparłszy je na jego kolanach, pomachała ogonem na boki. Przy tej czynności patrzyła swymi jasnymi ślepkami, prosto w zieleń tęczówek. – Postaram się. – szepnął. – Idę do weterynarza. – powiedział głośniej i już go nie było.

^^^

Wrócił po godzinie.

- I co? – wykrzyczeli równocześnie dwaj świadkowie wcześniejszego widowiska.

- Ma dużo spać i jeść to – położył na blat kuchenki jakąś butelkę.

Kot mruczał uroczo i strzygł uszami.

Chłopcy szybko znaleźli pudełko i włożyli do niego błękitny koc. Ognistowłosy powoli położył tam zwierzaka i zaniósł go do swojego pokoju.

Gdy przyszedł z powrotem, mógł nareszcie zrealizować to, co zamierzał od rana. Jego brat, widząc poważną miną chłopca, wyszedł z kuchni.

- Chcę z tobą pogadać. – rzucił. Mizu drgnął na te słowa.

- To nie będzie przyjemne. – pomyślał w duchu.

- Zacznę od przeprosin za wczoraj. Nie powinienem był tak zareagować. Mam za ostry temperament. Pamiętasz naszą obietnicę?

Hoshi uśmiechnął się delikatnie. Doskonale znał słowa przysięgi. To podczas jej inwokacji wreszcie pojął, czemu jego serce bije tak mocno w obecności tego narwanego, ale i uroczego chłopca, dlatego skinął głową, potakując.

- No właśnie. Obiecałem, że będę cię bronił, a nic z tego nie wyszło. Szukałem cię, co nie przyniosło skutku, aż do czasu, gdy się prawie poddałem. To jest znak, Mizuki. – blondyn otworzył usta. Odkąd to Eiri mówi do niego pełnym imieniem?

- Ależ! Co ty mówisz? To nie twoja wina, że nie mogłeś przymnie być! Jeżeli byś mnie nie znał, to tamten mężczyzna, wtedy, w sklepie, zrobiłby mi krzywdę, a tak nadal mam się dobrze. Nie masz obowiązku pilnowania mnie. Obietnicy dotrzymałeś, więc nie rozumiem, o co chodzi. – fioletoowki wpatrywał się uważnie w twarz Chisato.

- To jest przeznaczenie. Jesteśmy przyjaciółmi... To znaczy, chciałbym abyśmy byli. – spuścił wzrok. – Wiem, że nie zasługuję, ale może...Cieszę się, że cię spotkałem. Teraz na pewno będzie fajnie.

Hoshi nie wierzył własnym uszom, które zrobiły się czerwone.

- Ale ja nie chcę! Ciągle tylko przyjaciel i obietnica. Daj spokój! Odnaleźliśmy się przypadkiem i to ogromnym, a ty mi mówisz, że przeznaczeniem jest, co? To, że gdy dałeś za wygraną, ja się zjawiłem? Że ustaliłeś termin: „Jeżeli do tego i tego nie znajdę go, to znaczy, że tak miało być, a my nie możemy być razem”?  Jak możesz?! – łzy ciekły mu po policzkach. – Eiri! Ja cię kocham!

- Ale ja ciebie nie. Co najwyżej jak brata. To nie wystarczy? – Chisato wyciągnął dłoń by pogłaskać go po twarzy, lecz blondyn cofnął się.

- Nie. – jęknął żałośnie. Był zaskoczony, że zdobył się na tak odważne słowa, które brutalnie zniszczono.

- Pewnie przez tamten pocałunek tak sobie pomyślałeś. – zielonooki podsunął swą myśl.

- Nie. Nie! NIE!!! – teraz to Mizu krzyczał, zaciskając mocno pięści. – Ja już dawno cię kocham, ale ty... nie.

- Przykro mi. – Eiri nie brał jego słów na poważnie. Myślał,że chłopiec myli uczucia. Ktoś miałby zakochać się w nim? I do tego facet? Przecież to śmieszne.

- Wcale nie! – Hoshi wybiegł przez drzwi prowadzące do podwórza i ruszył w kierunku wyjścia na ulicę.

Eiri spojrzał w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą stał Mizuki. Jego wzrok przykuł jakiś przedmiot. Schylił się i podniósł go z podłogi.

- Łańcuszek? – zapytał sam siebie. Złoty wisiorek błyszczał jaskrawo złotem. Na nim zawieszony był medalik w kształcie serduszka. Chłopiec obracał go w palcach, aż natrafił na prosty mechanizm. Delikatnie nacisnął na niego. Jego oczom ukazały się dwa zdjęcia. Jedno przedstawiało czarnookiego mężczyznę z białą bródką o takim samym kolorze krótkich włosów oraz kobietę o pięknych, lśniących w słońcu, blond kosmykach. Fioletowe spojrzenie tak wyraźnie kusiło wzrok. Na drugim zdjęciu był...

- To... Ja. – wyszeptał Eiri. Zaczął zastanawiać się, czy słusznie postąpił z Mizukim. – Może faktycznie... Ale czemu? My nie możemy.My... On mnie nie zna i nie wie... Znienawidzi mnie. Ja nie... – jąkał się.Nagle zrobiło mu się słabo. Wczoraj prawie nic nie zjadł, bo spał, a dziś nie miał czasu na przygotowanie sobie śniadania.

Nim zawołał o pomoc, runął na ziemię z ciężkim jękiem, uderzając ręką o stół. Odczuł niewiarygodny ból, przez co szybko stracił przytomność.

~o~

Mizuki

- Ale ja ciebie nie. – huczało mi w uszach. Dlaczego? Czemu? Mogę być teraz samolubny, ale czemu Eiri kun nawet nie chce spróbować? Czyżby się mną znudził? Nie...Nie mogę tak myśleć! Eiri taki nie jest!

Dlaczego odrzucenie tak boli? I dokąd ja właściwie biegnę?

Później będę się nad tym zastanawiał. Mam przecież telefon, więc z pewnością będę mógł się skontaktować z kimś z hotelu. Teraz chcę być sam.

Anioł z podciętymi skrzydłami.

Akemi (16:04)