13. Gdyby ogień był wodą.

28 sierpnia 2009

Witam moje kochane Elfiątka! Na wstępie, dedykuję tą notkę Grelce, za jej tysięczny komentarz ;3 oraz Kirhan, żeby ją udobruchać tym, hmm...paringiem *skruszona* =D 

Powyżej znajduje się informacja, na temat forum, na którym spędziłam 5 lat mojego życia i wiele mi to dało. Bardzo dużo się nauczyłam. Zapraszam Was na nie.

Dziękuję Wam za tak wiele słów i opinii. Pół roku zleciało, jak z bicza strzelił i każde z tych chwil, wspominam bardzo ciepło, mile i aż mi się tak lekko robi na sercu, jak o Was pomyślę, bo to właśnie Wasz wkład spowodował, że blog zaszedł tak daleko i wciąż się rozwija. Mogę tylko pochylić głowę w geście szacunku i uwielbienia dla Was. Po stokroć dziękuję za wszystko!

Około godziny dwudziestej trzeciej, Chii stwierdziła, że pora się zbierać, więc Aki poszedł odprowadzić ją i jej partnera. Wymienili się adresami, a szatyn wkrótce wrócił do „gości”. Nie zastał wśród nich ojca i Faya.

- Poszli spać. – zachichotał Eiri.

- Ty też powinieneś. – Kiba, trzymając w ramionach usypiającego Koryuu, stanął w drzwiach. – Ja chętnie skorzystam ze zmęczenia, tego tu. – spojrzał czule na fioletowowłosego.

- Nawet na to nie licz. Mam w sobie dużo energii. Niespożytkowanej. – mruknął tamten, ziewając rozdzierająco.

Brunet uśmiechnął się boleśnie i wyszedł.

Isamu, wykorzystując moment, wpił się w usta ukochanego, niczym wygłodniały wilk.

Po chwili odsunęli się od siebie, patrząc w swe oczy z rozmarzeniem.

Eiri z początku oglądał to z nieukrywaną ciekawością, jednak obserwując blondwłosego chłopca, zasmucił się. Ostrożnie, żeby im nie przeszkodzić, wstał z fotela i ruszył w kierunku drzwi.

Jednak Aki, zauważając kątem oka jego lekko zgarbioną sylwetkę, spojrzał poważnie na Isamu i bezszelestnie podszedł do brata. Obrócił go przodem do siebie, a widząc łzy na policzkach, przytulił.

- Nie płacz. Na pewno go odnajdziesz. – tymi słowami tylko wzmocnił szloch chłopca. Zaczął  go głaskać po plecach, chcąc go uspokoić. – Cii. Wiesz co? Jutro zaczniemy go szukać. Opiszesz go Kibie, a on zrobi portret. Pojedziemy tam, gdzie go spotkałeś, dobrze? – patrzył na niego z ogromną, braterską miłością.

Zaczerwienione, zielone oczy, błysnęły nadzieją.

- Naprawdę?

- Tak. A teraz idziemy spać. Ja poszukam ci pidżamy, bo coś mi się wydaje, że tata wyrzucił wszystko do pralni. – westchnął, robiąc przy tym cierpiętniczą minę. – Idź z Isamu do swojego pokoju, ok?

Eiri pokiwał potakująco.

***

- Bardzo kochasz tego chłopca? – zapytał złotooki.

- Tak. Jak brata. Obiecałem, że będę go bronił i... – broda zaczęła mu drżeć.

- Wiem, że to marne pocieszenie, ale może zaprzyjaźnisz się z moim siostrzeńcem? To bardzo dobry chłopak i jest od ciebie o rok, może dwa, młodszy.

Tamten uśmiechając się i pokręcił przecząco głową.

- Nikt nigdy nie zastąpi mi, mojego blondynka.

- No dobrze. Idź się umyć i do łóżka.

Chisato westchnął.

- Tak, mamo. – i pokazał mu pełne uzębienie, wywołując u niego chichot.

Gdy wyszedł z łazienki, zobaczył brata i Sato, grających w mahjong*.

- Szybko wam to idzie. – mruknął z uznaniem, pochylając się nad niebieskookim.

- Wytarłeś włosy? – szatyn strącił z policzka pojedyncze krople.

- Uhm. – Eiri ziewnął, położył się w łóżku i rozplótł dwa palce, dotychczas skrzyżowane. Nie lubił tej przykrej czynności, związanej z końcowym efektem skołtunionych włosów. W dodatku kochał wodę.

Akira przykrył go kołdrą i spojrzał na porozrzucane po poduszce, ogniste kosmyki. Obserwował, jak chłopak zamyka powieki i poddaje się Morfeuszowi.

- Śpij dobrze i o nim, aniołku. – pocałował go w czoło i na palcach wyszedł z blondynem, z pokoju, uprzednio gasząc światło.

- Biedny. Tak bardzo chce dopełnić obietnicy, że pogubił się w swoich uczuciach. – westchnął Isamu.

- Też tak myślę. Przecież brata nie całuje się w usta, no weź. – skrzywił się chłopak, na co złotooki przytaknął, śmiejąc się cicho. – To do jutra?

- Hm? Tak dawno się nie widzieliśmy. Nie liczysz na coś więcej?

- Uff. Już myślałem, że tego nie powiesz. – Aki wyraźnie odetchnął i pociągnął go za rękę, do swojego pokoju.

***

Pomieszczenie było zadbane i urządzone ze smakiem. Ściany ozdobione były jaskrawą, żółtą tapetą w delikatne, różowe wzorki. Na podłodze, w kolorze dojrzałego brązu, położone były panele dębowe.

Zasłony wykonane ze śliskiego materiału, owiewały wnętrze, swą krwistą konsystencją.  Narzuta na łóżko, była identyczna. Meble, z kolei utrzymano w tonie dorodnej, fioletowej śliwki. Na biurku, w turkusowym wazonie, stały cztery białe tulipany i jedna lilia, a roznoszący po pokoju, słodkawy zapach, otumaniał umysł.

- Ja idę się przygotować. – mruknął uwodzicielsko, Aki, jednocześnie zapalając świece i gasząc światło. Wszedł do takich samych drzwi, jakie w swoim pokoju miał Kiba i zamknął się w zielonkawej łazience. Tyle tylko zauważył Sato.

Podszedł do barku i zaglądając do niego, wyjął wino i przyjemnie pachnący olejek. Potem dostrzegł niewyraźny zarys ramki. Delikatnie pogładził ją opuszkami palców. Dzięki blaskowi świec, ujrzał obraz za szkłem. Przedstawiał on wszystkich czterech członków zespołu. Chłopiec o czerwonych włosach obejmował od tyłu, nieziemsko przystojnego szatyna, który złościł się uroczo. Isamu parsknął śmiechem. Jego wzrok skierował się na kolejne zdjęcia. Na jednym był ojciec Akiego, na kolejnym dwaj jego bracia, Koryuu i niebieskooki we własnej osobie. Ostatni portret nie był wykonany przez aparat fotograficzny, lecz został narysowany. Dwóch obejmujących się chłopców, połączonych pocałunkiem, a pod nimi napis: „By nie być samotnym w cierpieniu, trzeba się z nim podzielić.”

- Co cię tak poruszyło? – Akira opierał się o futrynę drzwi. – Ah to. – zawstydził się, dostrzegając przedmiot w rękach blondyna.

- Słodkie. – osiemnastolatek odłożył ramkę i spojrzał na niego pożądliwie.

Co się dziwić? Niebieskooki stał w kuszącej pozie, trzymając w ręce dwie czarne tasiemki i ssąc zawzięcie wielkiego lizaka. Miał na sobie śnieżnobiały szlafrok, odsłaniający jego umięśnione, ale i wychudzone, ciało. Patrzył niewinnym wzrokiem na mruczącego z rozkoszy, przyjaciela.

- Kotku, nie rób tak, bo to, co zaplanowałem, szlag trafi i wezmę cię na stojąco.- jęknął podniecony Sato.

- Nie licz na to. – chłopiec podszedł do niego, popchnął go na łóżko i lekko zdezorientowanego, przywiązał wstążeczkami, do poręczy.

- Hej! – zaoponował szybko blondyn. – Co to ma znaczyć?

Aki, siadając w rozkroku, odsłonił się i w świetle świec, ukazał swe atuty.

- Chcę się pobawić. – zatopił się w usta ukochanego. – Nadal wiśniowe? – wpatrywał się w lekko przymknięte powieki złotookiego. W odpowiedzi dostał olśniewający uśmiech.

Powoli, niespiesznie, odpisał guziki czarnej, jedwabnej koszuli Isamu i odsunął jej obie części na bok, patrząc z żarem, na blady tors. Najpierw dotknął gładkiej skóry, drażniąc ją opuszkami palców. Gdy to mu się nie wydało już tak ciekawe i atrakcyjne, zaczął muskać ustami jego sutki, na przemian owiewając je ciepłym powietrzem, co spowodowało, że szybko stwardniały.

Przesunął się na szyję i wargi blondyna, który oddychał szybko. Wprawy język zahaczał o skroń i uszy, by wreszcie dostać się do ich wnętrza. Szybko oderwał się i zaczął ściągać spodnie, buty i skarpetki rozpalonego, przywiązanego osiemnastolatka. Widząc znaczącą wypukłość jego jedynej bielizny, zaśmiał się perliście.

- A to dopiero początek. – podkreślił.

Po raz kolejny pochylił się nad nim i polizał jego nadgarstki. Następnie, końcówkami palców połaskotał go pod pachami, a drugą dłonią pogładził jego męskość. Isamu nie wiedział, czy się śmiać, czy jęczeć, więc wybrał trzecią opcję. Połączenie obydwu tych rzeczy.

Aki płynnie wpił się w szyję chłopca, zasysając ją lekko i zostawiając zaróżowiony ślad. Obniżył się nieco i przez materiał bokserek, lizał i całował skarb złotookiego.

Sięgnął po odłożony wcześniej na szafkę, lizak i szybkim ruchem ręki, pozbawił blondyna materiału, zakrywającego intymne miejsce. Naśliniwszy uprzednio słodki przedmiot, zaczął nim zataczać kółka na główce męskości, jednocześnie drażniąc ledwo namacalnymi dotykami, jego jądra.

- Ja...ja...  – z gardła Sato wydostał się chrapliwy głos.

Aki nie mógł dłużej czekać. Rzucił lizaka w kąt i objął ustami, prawie całkowicie, przyrodzenie ukochanego.

Kilka szybszych ruchów głową i Isamu wygiął się w łuk, dochodząc z krzykiem. Szatyn patrząc mu prosto w oczy, połknął całą ciecz i uśmiechnął się przekornie.

Złotooki zdołał uwolnić jedną rękę i podczas doznawanej przyjemności, oplótł wokół niej długi warkocz brąz włosów, ustalając wygodny dla niego rytm.

- Skoro masz wolną rękę, to mnie rozciągnij. – gorące powietrze cudownie drażniło ucho blondyna.

Chisato wypiął zgrabny tyłeczek w jego stronę i czekał. Nagle poczuł w powietrzu specyficzny zapach. Nim jednak zdążył się odwrócić i sprawdzić, co to, Isamu wsunął w niego jeden palec, by po chwili dołączyć do niego jeszcze dwa. Poruszał nimi, jakby były prawdziwym członkiem, a niebieskooki nabijał się na nie jednostajnie. Nie mógł sobie pozwolić na spełnienie, więc opanował się ostatkiem swej woli i odsunąwszy się, odwrócił do niego przodem.

- O? Szperałeś w barku. Nieładnie. – zganił go i wziął flakonik wylewając niewielką ilość na dłoń. Po chwili rozprowadził specyfik po całej długości członka Isamu i dźwigając się, opadł powoli, nabijając się na niego centralnie. Mimo iż był dobrze przygotowany, pisnął cicho. Odczekał moment i zaczął ujeżdżać Sato, bardzo, bardzo wolnym tempem. Z czasem wchodził i wychodził prawie całkowicie. Wydawał mnóstwo jęków i westchnień. Łapczywie łykał powietrze i ślinę.

Isamu, pomagając sobie stopami, znalazł się w pozycji prawie siedzącej. Szatyn położył ręce na jego barkach i dopychał się jeszcze głębiej. To on pierwszy doszedł, wytryskując na nagi tors i twarz blondyna, który niedługo po nim, krzyknął donośnie i wlał się do wnętrza chłopca. Aki opadł na niego i zaczął zlizywać życiodajny płyn.

- To nie wszystko. – nie wiedzieć kiedy, Isamu oswobodził drugą rękę i brutalnie odwróciwszy niebieskookiego na brzuch, złączył jego nadgarstki, czarną tasiemkę. Tego węzła nie dało się odplątać, bynajmniej nie przez osobę skrępowaną. Wcześniej ściągnął z niego szlafrok, a z siebie koszulę, która spłynęła po łóżku, tak samo jak kilka łez, z oczu Chisato.

*Pochodząca z Chin gra domino dla czterech graczy. W grze wykorzystujesię specjalny komplet 144 kamieni podobnych nieco do stosowanych przy grze w domino, ale podzielonych na grupy w sposób podobny do kolorów w kartach i tworzące kilka innych grup – Wiatry, Smoki oraz Kwiaty i Pory Roku.

Akemi (12:35)