12. Gdyby ogień był wodą.

24 sierpnia 2009

Oi =P Nowa noteczka, troszkę śmieszna, troszkę ckliwa. Wena nie wybiera xD

Tak samo jak zdrowie, bo Akemi się zatruła >< Czym? Kiełbaską kupioną przez brata. Nigdy więcej ><''

Ostatnio ściągnęłam sobie na telefon Simsy 2 *ucieka pod łóżko* xD A że nie znałam wszystkich opcji...a chciałam popróbować wszystkiego...to doprowadziłam brata do załamania psychicznego (ja się histerycznie śmiałam przez pół godziny), bo spiknęłam swojego bohatera (a co, faceta..Dario..mrr xD) z jakimś.. Benem xDD I cały czas robiłam im "Woohoo" (czyt. Nocne igraszki xDD) To od dziś będzie mój okrzyk bojowy xDDD

Ło matko, ileż komentarzy *_* Już na nie odpowiadam.

Kirhan - ojj, bo to jedna rodzinka będzie? No w sumie...tak jakby xD Będą wplątani jeszcze inny, z różnych rodzin, ale ta część opiera się głównie na rodzince Chisato ;P

Fukatoi - Yaoicowy Kicaj xD Tiaaa, a pewnie XD A czemu przeze mnie miałaś krwotok z nosa? xDDD I takie pytanko - co wpisujesz w google, żeby znaleźć takie cudeńka, jak to, które mi przysłałaś? xD Yaoicowe Stworzonko! Fuji jest boski w całej swej wielkiej osobie. Tobie nie potrzeba zbyt wiele, by z czegoś malutkiego, zrobić hicior ;P

Grelcia - Wszystkiego naj w dniu imienin (trochę spóźnione, ale chciałam z nową notką umieścić ;P Robert ;P A nie mówiłam, że brat się otworzy? xD Cieszę się, że podoba Ci się moje męskie wcielenie XD Miałam mu dać inaczej na imię...no ale nie mogłam zmusić łepetynki do myślenia ;P

Łapa - Oczy Faya przerabiałam na fiolet xP Córka Mayiaviego ma taki wyraz twarzy...spokojny, troszkę zacięty i ...bije od niej takie coś..siła no xD Syn? A niech i syn będzie xD Na potęgę yaoi i yuri, Maya działaj! xD

Veg - ^^ Tia..razem. Trochę ich to kosztowało nerw, ale jakoś wyszli na swoje xD

Fen - Ha! Bo ja wiedziałam, co byś chciała xD "Isamu wrócił, a lemonki są już drugą notkę". Za każdym razem jak to czytam, chichram się na krześle xDD Dwa razy czytałaś tą notkę? *____* Woow *_* Zobaczysz, podpadnę w samozachwyt xD I proszę mi się tutaj z obietnic wywiązać xD Ja bym wykasowała to przedostatnie zdanie, z Twojego drugiego komentarza *grozi paluszkiem*

Emi - Oneshot, jak już pisałam, był świetny :P Przydałaby się ta druga część..no ale jak sobie mam ją sama wymyślić...*szatańska mina* xDD Yuri, a pewnie XD Tylko więcej yaoi, więcej *ślini się i zaczyna powtarzać "więcej", jak mantrę* xD A! Ślicznie dziękuję za dedykację ;333

Ako - ;3 No baa, Fay to ten właśnie przyjaciel cesarza, tak xD I widzisz, ja chcę, żeby wszyscy byli szczęśliwi XD Na razie *szaleńczy chichot* xD

Katsumi - "We are the Champions" xDD O mamie Sato, też będzie... w tej notce ;P Taa. Isamu miał czerwone (początkowo chciałam dać obrazek Goyo z Saiyuki, ale wydawał mi się za ognisty xD).

Amber - Dzięki ;3 Ale wcale tak świetnie nie piszę.. są lepsi *zerka na listę linków, jaką posiada* Oj postaci jest dużo i jeszcze jeden dojdzie ^^'

Lilian - Waaa wracasz powoli xD Fay...no *wybucha śmiechem* trochę go będzie, ale nie za dużo. Dyć, to on nie jest główna postacią. (ale szpan po śląsku xD)

Bocianek i Miruku - Do pierwszej osóbki, zapytam standardowo - posiadasz bloga? ;)) Uff cieszę się, że miło się czyta, bo ja czasami potrafię pogmatwać.. heh ;P Miruku, jak już pisałam, taki spam to dla mnie raj xD

Margo - *diaboliczne spojrzenie* xD No co? Czasem trzeba pokazać, że się yakuzy nie boję (bo sobie ochroniarzy zamówiłam xD) Aaa na gg powiadamiasz. Ja swojego gg nie lubię, bo się wesz wiesza i loguje, jak chce. No więc jestem skazana na strzelanie, kiedy się coś ukaże xD Zmienienie mi płci przez Ciebie, daje kolejny dowód na to, że powinnam być facetem. O! XD Ahaha a co do wcześniej wymienionych przeze mnie simsów, to brat nazwał mnie gejem O_o XDD Tak..."gdybym mogła być mężczyzną jeden dzień, pewnie byłabym, Uchihą Itachim, w mundurze hitlerowskim. A czemu nie?" xD

Zapraszam do czytania ;3

Yuichiro

Siedziałem w swoim gabinecie, podekscytowany zbliżającym się wydarzeniem. Byłem niezmiernie ciekaw, jaki on jest. Gdy zadzwonił, że trochę się spóźni, ogarnęła mnie lekka panika. Czy ja dobrze robię? Tak!

Nareszcie, koło godziny dwunastej, ktoś zapukał do drzwi. Podszedłem do nich i zrobiłem głęboki wdech i wydech. Nacisnąłem na klamkę i go ujrzałem. Trochę nie pasował do rysopisu, lecz wpuściłem go do środka.

- Tata zaraz przyjdzie. Reszta też. – rzucił chłodno.

Zaprowadziłem go do salonu i usiedliśmy naprzeciwko siebie, mierząc się wzrokiem. Jeżeli to ja wykonałem pierwszy ruch, to i ja powinienem zacząć rozmowę.

- Przepraszam, że was rozdzieliłem. – powiedziałem łagodnie.

- Aki napisał mi wszystko w liście. Nie mam do pana żalu, jedynie złość, iż sprawił pan, że własny syn cierpi. Po prostu wykonywał pan swoje obowiązki. – kipiało od niego opanowaną wściekłością.

- Szczerze powiedziawszy, mam gdzieś te obowiązki. Najważniejsza jest dla mnie rodzina i nie pozwolę, by Akira płakał. Wiem, że trochę późno na to wpadłem i nie mam zamiaru się usprawiedliwiać.

- Lepiej późno,niż wcale. – zaakcentował dobitnie drugi wyraz.

Uśmiechnąłem się, zadowolony.

- Dokładnie. Mam do ciebie prośbę.

Chłopiec spojrzał na mnie uważnie.

- Słucham.

- Bądź z Akim i kochaj go. Nawet sobie nie wyobrażasz, jak on tęsknił. Aha, i mów do mnie Yuichiro. Ja mam trzydzieści pięć lat, a nie siedemdziesiąt. – roześmiałem się, dla rozładowania napięcia.

~o~

Isamu

Widać po nim było, że przeszedł jakąś przemianę, że zasadniczo się zmienił.

- To już dwie prośby. – rzuciłem obojętnie i czekałem na jego reakcję.

O dziwno, nie zdenerwował się, nie wyrzucił mnie za takie zachowanie, tylko zwyczajnie, szczerze się roześmiał. Chyba mogę go polubić.

- Przeprowadzę się niedaleko stąd. Na razie szukamy z tatą czegoś odpowiedniego, bo dostałem się do tej szkoły muzycznej, w której jest Aki. – dostrzegłem w jego oczach wielki szacunek i uznanie. Niech wie, że zwykły człowiek i bez "znajomości" potrafi wiele osiągnąć.

- Przecież możecie zamieszkać tutaj. – z zamyślenia wyrwał mnie, jego głos. Widząc, że chcę zaprzeczyć, dodał szybko, żebym się zastanowił. – Chociaż na okres wakacji, póki nie znajdziecie czegoś, co wam będzie odpowiadać. – patrzył na mnie z niemą prośbą.

- Nie ode mnie to zależy. – westchnąłem, zrezygnowany.

Dalszą rozmowę przerwało dosyć donośne pukanie do drzwi.

- To pewnie reszta zespołu. – wyjaśniłem.

Do przedpokoju wgramolili się Chii i Yuki. Ukłonili się. Po krótkim przywitaniu, usłyszałem głos mojego taty.

- Isamu, pomóż mi. Chyba wynajmę ci tutaj pokój. Do szkoły masz stąd, góra pół godziny drogi. – stanął w drzwiach, z dwiema walizkami.

Pan Chisato odwrócił się gwałtownie, w jego stronę.

~o~

Yuchiro

Usłyszałem znajomy głos, który dodał mi skrzydeł. Czy to prawda?

W progu stał ON! Moje kochanie!

Gdy mnie zobaczył, z jego rąk wypadły walizki. Popatrzył na mnie uważnie, jakby chciał się przekonać, czy wzrok go nie myli. Zaczął iść w moim kierunku.

Tak bardzo chciałem ujrzeć jego śliwkowe oczy i poczuć dotyk delikatnej skóry... i w końcu go dostałem, aż w nadmiarze.

Uderzył mnie w policzek i spojrzał ze łzami w oczach. Po chwili wtulił się w mój tors.

- Nie pożegnałeś się. – wyszeptał, a ja objąłem go ostrożnie i pocałowałem w czoło.

- Wybacz.

***

Trzech członków zespołu, wpatrywało się w nich, z szokiem wypisanym na twarzy.

- Niespełniona miłość. – cesarz uśmiechnął się smutno.

- Ale mama... – zaczął Isamu.

- Kochałem ją, ale ona najpierw mnie zdradziła, zostawiła ciebie i Anko, a potem definitywnie odeszła. Jednak ciągle nie mogłem zapomnieć o Yuichiro. – Fay patrzył na ukochanego, jak w obrazek. Po chwili wyjął z portfela, zdjęcie i podał je synowi.

Na fotografii uśmiechali się dwaj chłopcy, którzy byli na jakiejś polanie. Jeden miał długie, rozwiane we wszystkie strony, włosy, białą podkoszulkę i jeansowe, wyblakłe spodnie. Patrzył czule na drugą osobę ze zdjęcia, swymi czarnymi jak noc, oczyma i trzymał go za rękę. Blondynek z przydługą grzywką obejmował jakiegoś misia i śmiał się radośnie. Miał na sobie pomarańczową bluzkę w czerwone paski i szorty. Na pierwszy rzut oka, na zdjęciu wyróżniały się błyszczące, fioletowe oczy.

Z tyłu fotografii widniał napis: „Dla kochanego, śliwkowego potworka, od wiernego przyjaciela, w dowód miłości, gdy dzieciństwo nie oznaczało jeszcze dorosłości; 1988r. szesnasty maja.”

- Tato. – szepnął Isamu. Miał zamiar odciągnąć ojca od tego, co prawdopodobnie zamierzał, ale widząc, z jakim uczuciem Chisato patrzy na Faya, tylko się uśmiechnął.

- Kocham cię. – mruknął uwodzicielsko cesarz, prosto do ucha blondyna. Szybko się jednak opanował. – Wy tutaj poczekajcie, a ja z kotkiem...to jest, z Fayem, pójdziemy pogadać. – Yuichiro zarumienił się uroczo.

- Tylko nie za głośno. – westchnął młodszy Sato.

~o~

Isamu

Szczerze mówiąc, zacząłem się lekko niepokoić. Było już po pierwszej, a po nim, ani śladu.

Dosłownie w tym samym momencie, usłyszałem wesołą rozmowę. Nie obchodziły mnie inne głosy, gdy udało mi się rozróżnić delikatny, jak tchnienie wiatru, śmiech Akiego.

Na korytarzu wywiązała się krótka wymiana zdań i drzwi do pomieszczenia, w którym razem z Chii i Yukim siedzieliśmy, otworzyły się. Wstałem powoli i całą moją przemowę, szlag trafił. Patrząc w zdziwione, niebieskie oczy, wszystko wokół przestało istnieć. Nie widzieliśmy się miesiąc, a on zdążył tak bardzo się zmienić. Tak diametralnie wypiękniał, o ile to w ogóle możliwe, gdyż wspanialszego diamentu jak on, nie ma na świecie. Tęsknota zrobiła swoje.

Gula, która utkwiła mi w gardle, powoli zaczęła ustępować.

- To ich naturalny kolor. – powiedziałem niby od niechcenia, łapiąc kilka blond włosów.

Jeżeli mamy być dla siebie szczerzy, to chcę mu się pokazać z całkowicie naturalnej i prawdziwej strony.

Spojrzałem na biegnącego w moim kierunku, Akiego i wyciągnąłem ramiona do przodu. Wpadł w nie i wróciło całe dobro i ciepło tego świata. Poczułem jak drobniutkie, wychudzone ciałko, drży, a po chwili usłyszałem przeraźliwy krzyk i szloch.

- Hej, Aki! A co z Isamu? – usłyszałem oburzony głos jakiegoś chłopca. Dopiero teraz zauważyłem, że w pokoju jest jeszcze mój ojciec, cesarz, Kiba i dwóch nieznajomych mi osobników.

- To jest właśnie Isamu. – wyjaśnil brat mojego kochania.

- Ale jak? A włosy? – najniższy z nich posłał mi zdziwione spojrzenie.

- Chciałem być piękniejszy dla Akiego. – uśmiechnąłem się. To musiał być zapewne Eiri. Z tego, co szatyn pisał mi w listach, to niezłego z niego ziółko.

- Isamu, nie zostawiaj mnie. – ramiona zacieśniły się mocniej na mym ciele.

Uniosłem jego podbródek i jak najmniej drżącym głosem, odpowiedziałem mu.

- Nie mam takiego zamiaru. – z trudem hamowałem łzy. – Ale pozwolisz mi usiąść?

Akira odsunął się, a widząc utkwione w nas oczy, jego policzki pokrył szkarłat. Potem ujrzał Chii oraz Yukiego i przywitał się z nimi wylewnie.

Następnie, dostrzegając moją lokalizację, czyli kanapę, usadowił się tak, by być jak najbliżej.

- Przecież ci nie ucieknę. – wybuchnąłem śmiechem.

- Nigdy nie wiadomo. – wtulił się we mnie i odetchnął, jakby co najmniej głaz spadł mu z serca. I vice versa.

~o~

Yuichiro

Widząc nagromadzone szczęście w oczach mego syna, poczułem się, jakbym miał skrzydła.

Fay pogładził mą dłoń, dla dodania otuchy. Jaki on słodki!

***

Po przedstawieniu się sobie, osiem osób usiadło przy stole.

- Widzę, Kiba, że i do ciebie zapukała Pani Miłość. – Chii uśmiechnęła się łobuzersko do srebrzystookiego, który muskał delikatnie szyję Osamiego.

Brunet wyszczerzył się i ucałował kącik ust Koryuu.

- A Ty, Eiri? – złote oczy spojrzały przyjaźnie na ognistowłosego.

- Co, ja? – zapytał lekko nieprzytomnie.

- Masz kogoś?

Aki widząc minę brata i znając go już nieco, szybko do niego podbiegł i poczochrał włosy. Potem wyprostował się dumnie i spojrzał na wszystkich, niczym przewodnik.

- To oto dziecko jest na to za młode, jednakże posiada, jak początkowo sądziłem, nikłe, ale bardzo się myliłem, bo są one ogromne, jednostki uczuciowe, obdarowało, jakże wspaniałymi emocjami, nazywanymi także Eros, pewnego blondynka. Od razu widać, że chłopak ma coś po mnie. Ale! Żeby ktoś nie podejrzewał, że brak mu powiązań z Kibą, dodam, iż owy młody szczęściarz, a zarazem miłość życia mego braciszka, posiada fioletowe oczęta, niczym włosy Koryuu. Taki mix się zrodził. – ciągle zerkał na Eirino. Dostrzegając ciepły uśmiech na jego twarzy, odetchnął z ulgą.

- Nie „miłość”, a przyjaciel. – wyjaśnił zielonooki. – I nie rozwalaj mi fryzury. – pociągnął Akiego za rękę tak mocno, że szatyn wylądował na jego kolanach.

- Oj wybacz najjaśniejszy panie! Nie wyrzucaj mnie, nie krzywdź! Obiecują poprawę. – osiemnastolatek złapał się kurczliwie za szyję, a potem uderzył pięścią w klatkę piersiową.

Wszyscy zaczęli się śmiać z tej scenki.

- Dzięki. – szepnął Eiri i przytulił brata.

- Heej! My ty gadu, gadu. – zaczął cesarz.

- A Chińczyków wciąż przybywa? – podsunął Isamu.

Po raz kolejny słychać było szczery, lekki śmiech. Gdy w końcu, gdy wszyscy się uspokoili, pan Chisato kontynuował przerwany wątek.

- Jak będzie z tym mieszkaniem? Teraz, gdy wiem, kto jest twoim tatą, Isamu, nie myśl, że tak łatwo go puszczę. Nie macie jeszcze nic na oku, więc zostańcie.

- Ja z rozkoszą. Do końca życia i dzień dłużej, o ile nie będę przeszkadzał, a twoi synowie się zgodzą. – Fay wpatrywał się w czarne tęczówki mężczyzny.

Cesarz spojrzał z niemą prośbą na potomków.

- Pod jednym warunkiem. – zaczął Aki.

- Spełnię wszystko, byleby Fay tu był. – Yuichiro westchnął tragicznie.

- Isamu, Chii, Yuki i Koryuu, także będą tutaj mieszkać.

Jedyna w tym gronie dziewczyna, zabrała głos.

- Moi rodzice mają niedaleko dom i razem z Yukim przeprowadzamy się już dziś.

Akira posłał przyjacielowi promienny uśmiech, by następnie spojrzeć twardo na ojca.

- W takim razie tylko tych dwoje.

- Pewnie! – pan Chisato objął zaborczo blondyna, pocierając nosem o jego czoło. – Mój kochany, niewinny kotek.

Kiba tymczasem ucałował brata w policzek.

- Dosyć tych czułości. – Aki parsknął i udając obojętnego, uśpił czujność brata. Po chwili rzucił się na niego i zaczął łaskotać.

- Będziemy bliżej grobu Anko. – szepnął Isamu, spuszczając wzrok.

- Twej siostry, tak? – upewnił się niebieskooki, w przerwie na tortury dla bruneta. Młody Sato pokiwał głową.

Nagle Akira podskoczył, jak oparzony.

- A gdzie twój siostrzeniec?

- Jutro w południe przyjedzie pociągiem.

- On też tu będzie mógł zamieszkać. – Yuichiro, objął Faya. Gdy ten mocniej do niego przylgnął, upewnił się, że dobrze zrobił, sprowadzając tutaj te dwie istoty. Jedną, cudowną dla niego, a drugą dla syna. Musiał przyznać, że pod tym względem, Aki naprawdę był do niego podobny...i miał gust.

Akemi (12:58)