11. Gdyby ogień był wodą. - Zwodnicza Rusałka. (cz.2)

21 sierpnia 2009

Witam serdecznie, moje kochane Elfiątka! Witam również nową czytelniczkę, Emily Strange ;3 Czuj się jak u siebie xD A link do oneshota oczywiście możesz podesłać *_*

Feniks - rozbrajasz mnie i z każdym komentarzem mam coraz większego banana na twarzy xDD Dziękuję za tak miłe, budujące słowa, które otrzymuję zarówno od Ciebie, jak i od całej zgrai moich Elfiątek.

Pani Ciemności Yuuki - znam ten ból i łączę się z Tobą duchowo, wspierając na tyle, na ile mogę. Współczuję Ci, naprawdę *głask*.

Teraz kawałek życia Akemi. Wczoraj będąc u dentysty, po raz pierwszy widziałam na oczy parkę girlxgirl XD A jeszcze fajniejsze było to, jak jedna usiadła obok mnie, a druga wyglądała, jakby już w myślach kopała dla mnie dołek xD Urocze xD

Druga sprawa.. moje dentystka. Dała mi znieczulenie, które nie zadziałało i ...:

- Naprawdę to boli? - dwadzieścia sekund wiercenia w jednym miejscu, gdzie Akemi czuje wszystko. - Tutaj też? - akcja powtórzona. - I tu? - myślałam, że jej nakopię. - Oj..chyba faktycznie nic nie działa. Pani Ewo(sekretarka), proszę otworzyć okna. Pacjentka nam mdleje.

Hah. Sadystka xD Później stwierdziła, że jestem masochistką (oo czyli nie tylko ja tak sądzę), bo:

- Tam na pewno cię boli, a ty nawet okiem nie mrugasz.

- Bo ten ból jest na granicy łaskotania.

- Rozkoszy chyba...masochistka.

Później, macając językiem, co ona też wyrabia z moimi przednimi zębami, stwierdziłam, że mam dziurę taką, jak Arrankarzy, tyle, że oni na klatce piersiowej XD Ciekawe jak ja bym się nazywała. XD A jeszcze, gdy mi bez tego znieczulenia robiła, a później skończyła, powiedziała tekst, który mnie zniszczył doszczętnie:

- Wyglądasz, jak jakieś pokrzywdzone dziecko, jakby cię ktoś zgwałcił.

Jak ja ją kocham ><''''

Koniec z życia Akemi xD

Dzisiejszy rozdział jest przeze mnie lubiany... bardzo nawet xD A hmm..prośba Łapy, zostanie dziś spełniona xD

Dziękuję Fukatoi za obrazek *ukłon*

Zapraszam do czytania ;3

PS: Tytułowa Rusałka to oczywiście Koryuu xD

Kiba

To on wykonał pierwszy ruch.

Na początku wchodziłem w niego bardzo powoli. Z trudem hamowałem się, nad iście zwierzęcymi instynktami. Chciałem mu dać jak najwięcej, a on tak cudownie jęczał. Wyginał swe ciało, przyjmując mnie mocniej. Byłem na skraju wyczerpania, więc postanowiłem zwiększyć tempo, ofiarowując chłopcu spełnienie.

Wreszcie z jego wydobył się najpiękniejszy krzyk, jaki kiedykolwiek słyszałem. Wyszedłem z niego i opadłem zmęczony, na puchowy dywan. Był taki przyjemny w dotyku.

- O nie. Tylko ja mam jutro cierpieć? Marzenia! – wyspał mi tuż przy uchu. Podciągnął moje kolana do góry, co było niemałym wyczynem, uwzględniając różnicę w gabarytach naszej budowy ciała, i wbił się we mnie  bez przygotowania. Jedynie jego pocałunek nie pozwolił na to, bym wrzasnął. Łzy, które spływały mi po twarzy, mojego kochanie zlizywało. – Przepraszam, ale nawet nie wiesz, jak bardzo cię pragnę. – usłyszałem, pomiędzy jednym pełnym wyjściem ze mnie, a brutalnym dopchnięciem tak mocnym, że czułem jego jądra, obijające się o moje pośladki.

Po niedługim czasie, wlał się we mnie.

- Czy mogę jeszcze chwilę w tobie pobyć? – szepnął wstydliwie, a ja się zaśmiałem.

- Oczywiście.

Po kwadransie myliśmy się wzajemnie w łazience, znajdującej się za drugimi drzwiami mojego pokoju. Tam scałowałem chyba każdy milimetr jego zgrabnego ciała. No i doszliśmy po raz kolejny.

Kąpiel skończyłem szybciej, by wymienić mokre prześcieradło i kołdrę, które rankiem i tak wyglądały gorzej, niż te obecne.

Gdy Koryuu usypiał, około godziny drugiej, odetchnąłem z ulgą.

- Ależ ty jesteś niewyżyty. – szepnąłem cicho.

- Uhm.

Nastała chwila błogiej ciszy. Zauważyłem, jak oczęta Osamiego otwierają się gwałtownie, a on z jękiem, z wiadomych przyczyn, siada na łóżku.

- O rany! Jutro mam test z biologii! Nic się nie uczyłem! I...i jak ja dotrę do szkoły? – gorączkował się.

~o~

Koryuu

Ja jestem przerażony, a on ciągnie mnie w swoją stronę i przykrywa! Już miałem na niego naskoczyć, lecz powstrzymałem się, widząc jego diaboliczny uśmiech.

- U mnie biologię zdałeś na szóstkę. Bynajmniej praktykę, bo teorii bym nie słuchał.

Wybuchnąłem śmiechem.

- I kto tu jest erotomanem? – wtuliłem się w zagłębienie jego szyi.

- O której masz być w szkole? – zapytał sennie.

Bądź, co bądź, dzisiaj go strasznie wymęczyłem. Nie wiedziałem, że można to robić w tylu  miejscach.

- O ósmej, a co?

Odpowiedziało mi ciche mruczenie.

***

O około czwartej zadzwoniła prywatna komórka cesarza.

- Co się stało, Akira? – ziewnął przeciągle.

- Tato? Nie wiesz gdzie jest Kiba? Pojechał do hotelu z naszym przyjacielem, by wziąć miarki na garnitur. Powinni dawno wrócić. Ja usnąłem, teraz się budzę, a po Koryuu nie ma śladu i...

- Czekaj. – mężczyzna przerwał mu. – Czy dużo ci powie takie zdanie: „ Słyszałem donośne jęki aż do drugiej nad ranem, a wchodząc do pokoju, z którego się dobywały, poczułem specyficzny zapach.”?

- Żartujesz! – po chwili ciszy, szatyn wrzasnął w słuchawkę, wywołując grymas na twarzy ojca.

- Nie. Idź spać. – odłożył słuchawkę, nie chcąc przeciągać rozmowy. – Ciekawe czy zaśnie. – uśmiechnął się i zachichotał. Dla pewności wyłączył telefon.

***

Rano Kiba przeciągnął się leniwie i ujrzał wpatrzone w siebie, bursztynowe oczęta.

- Ohayo. – szepnął młodszy.

- Oi, kochanie. – brunet musnął jego czoło. – Jak się czujesz?

- Boli mnie Sam-Wiesz-Co i obawiam się o to, jak ja będę siedział.

- To dobrze, że się zastanawiasz nad tym faktem, bo jest już siódma, a my musimy jeszcze zaliczyć akademik, zabrać chłopaków i pędzić do szkoły. – Chisato odgarnął mu niesforny kosmyk, wpadający w oczy chłopca i wstał, ukazując światu swoją nagość.

Osami jęknął uroczo na ten widok.

- Nie chcę zaliczać nic innego, jak tylko ciebie. – szepnął, obejmując go lekko.

- A test z biologi?

- O kurcze! – i pognał do łazienki.

Srebrzystooki pokręcił głową w geście zrezygnowania.

Gdy jego partner wrócił, czekało go małe zdziwienie.

- Co to za ciuchy?

- Moje projekty. Mam nadzieję, że będą pasowały.

- A co się stało z moimi? – piwne tęczówki lśniły podejrzliwością.

- Są w pralni. Wczoraj został na nich mały ślad. – Kiba, już ubrany, podszedł do stołu z tacą jedzenia i położył ją.

- Bieliznę też mi dasz?

- A chcesz?

- Tylko twoją. – Koryuu błysnął zębami.

- Co ja z tobą mam. – dłoń Chisato powędrowała na twarz, zakrywając ją, lecz Osami dojrzał radosny uśmiech, panoszący się na ślicznej buzi.

Po dziesięciu minutach byli zwarci i gotowi.

- Kiba. – usłyszeli głos cesarza, który szedł w ich kierunku. Na policzkach fialotowowłosego pojawiły się niekontrolowane rumieńce. – Następnym razem uprzedź brata, na ile zabierasz jego przyjaciół, bo mnie obudził w nocy, telefonem. Aha...i możemy pogadać?

- Ale my się spieszymy. – chłopiec próbował się wymigać, lecz jego miłość życia, pogrzebała ten plan.

- Coś ty! Na pierwszy miejscu jest rodzina! – od rozwijania dalszych, mądrych wniosków, odciągnęło go mordercze spojrzenie bruneta. – To ja może poczekam na zewnątrz.

Gdy ojciec i syn zostali sami, ten starszy bardzo spoważniał.

- Kiba. Nie mam zamiaru prawić ci morałów, bo już nie jesteś dzieckiem, ale...jeżeli nic do niego nie czujesz, nie rób mu nadziei. Widać po jego oczach, że kiedyś cierpiał.

- Ja to wiem, ojcze. Dlatego chcę mu dać szczęście. Ja go bardzo kocham.

Pan Chisato znów się uśmiechał.

^^^

Koryuu widząc wesołą minę kruczowłosego, odetchną z ulgą.

- Tata kazał przekazać, że jesteś „kawaii”.

***

Na dwadzieścia minut przed ósmą, limuzyna podjechała pod akademik. Wcześniej poinformowana dwójka braci, władowała się na siedzenia.

- Masz. – Aki rzucił plecakiem Koryuu.

- A tobie co? – zapytał czarnooki.

- Dobre pytanie. – westchnął Eiri. – Mnie nie powiedział.

- Nie dawaliście znaku życia. Martwiłem się. – mruknął szatyn, patrząc na Osamiego spod byka.

- Akiro Maki Xiu Chisato! Zbyt dobrze cię znam. Co się stało? – głos Kiby był głęboki, zmuszający do szczerości, na tyle dużej, że jego brat skulił się.

- Wczoraj dostałem list od Isamu. – wyznał. – Przez jakiś czas nie będzie pisał. Zmarła jego siostra, a on musi zając się jej synem.

- A gdzie jest ojciec dziecka? – Koryuu skrzywił się.

- Dwa lata temu zmarł na raka płuc.

- Przykre. Biedny dzieciak. – szepnął poruszony ognistowłosy.

***

Aki przez tydzień chodził jak struty. Nie miał żadnych wieści od ukochanego. Schudł pięć kilogramów. Jego ojciec stwierdził, że tak być nie może.

Wszedł do swojego gabinetu i wyjął jakąś kartkę. Już wcześniej zapisał sobie ten numer.

- Dzień dobry. Z tej strony tata Akiego. Czy mógłby pan przyjechać pod wskazany przeze mnie adres? Bardzo pana proszę. Ja wiem i rozumiem. Bardzo przepraszam. Jeżeli pan mi nie ufa, to proszę przyjechać z rodzicami. No więc z ojcem. – przerywał, podczas wymiany zdań. – Będę zobowiązany. Ależ oczywiście! Tym lepiej. Tak, tak, to ten adres. Jeszcze raz dziękuję. – odłożył słuchawkę i uśmiechnął się, zadowolony.

***

Nadszedł długo oczekiwany koniec roku szkolnego. Gdy odświętnie ubrany, Koryuu, wszedł na salę gimnastyczną, wszystkie oczy skierowały się na niego. I co się dziwić? Miał na sobie bordowy płaszcz z postawionym kołnierzem, zwężany u linii bioder i gładko opadający na jego pośladki oraz koszulę koloru nocy, wpływającą pod białe spodnie. Na nogach spoczywały eleganckie pantofle, połyskujące granatem, a we włosach można było się dopatrzyć cienkich, czerwonych wstążeczek, wiążących kilka pasemek włosów. Tasiemki posiadały na końcach, dzwoneczki.

Chłopiec odwrócił się, speszony i wylądował w objęciach Kiby.

- Nie chcę, żeby tak na mnie patrzyli. – Osami jęknął płaczliwie.

Brunet głaskał go delikatnie, po plecach.

- Może odczepią się po tym. – pochylił się i pocałował go subtelnie, delektując się jego słodkimi ustami.

Dało się słyszeć jęk zawodu, zarówno u dziewcząt, jak i u chłopców.

- Dziękuję. – szepnął Koryuu, gdy oderwali się od siebie.

***

Gdy wrócili do domu w świetnych nastrojach, zostali ojca rozśmieszającego jakiegoś mężczyznę.

- To...To Fay! – prawie wykrzyczał pan Chisato.

- Ale jak? – zapytali chórem.

- Idźcie do salonu. – i znów zatopił się w rozmowie z średniego wzrostu, mężczyzną, o uroczych, roześmianych, fioletowych oczach.

Wykonali polecenie. Weszli do pokoju i rozejrzeli się ciekawie. Nagle ujrzeli kogoś, kto wstał z fotela, a teraz lustrował ich, wzrokiem. Był ubrany na czarno. Miał złote oczy i takie same włosy.

- To ich naturalny kolor. – chwycił kilka pasemek.

Akira patrzył na niego, z rosnącym niedowierzaniem. Po chwili Eiri poczuł drgnięcie powietrza obok, siebie, a później zauważył biegnącego brata, rzucającego się w ramiona nieznajomego.

Akemi (12:31)