10. Gdyby ogień był wodą. - Zaloty Rusałki. cz.1.

17 sierpnia 2009

Witam moje kochane Elfiątka! XD Na wstępie pragnę zawiadomić, iż ja, niezdarna ponad wszystko, osoba, wybiłam sobie znowu (xDD) palec. Jak to przeczyta Sylwia, to mnie chyba zamknie w pokoju bez klamek xD Ale już jest ok, mniej boli, bo go nastawiłam (nie pierwszy i nie ostatni, znając życie *wzdech*)

Doczekaliśmy dwucyfrowej liczby notek, więc jesteśmy prawie w połowie wyścigu.

Co do dzisiejszego rozdziału, to mam nadzieję, że nie dostanie mi się po głowie za to, że na drugą część trzeba będzie czekać do piątku. I dziś, wyjątkowo, będzie dodany tytuł opowiadania ;) To chyba tyle...

A! Feniks - ona - Witamy na pokładzie! Masz może bloga, aby Cię powiadamiać? ;))

Ukłony również w kierunku Margo, Aiko chan i Amber x3

Zapraszam teraz do czytania i komentowania (a jak! xD)

Niespodziewanie nadchodził koniec roku szkolnego, zapowiedziany na dziewiętnastego czerwca.

Czterej chłopcy siedzieli w jednym z wielu pokoi akademika i rozmyślali, jak się ubiorą na tą uroczystość.

- Trzeba będzie złożyć zamówienie. – Aki posłał porozumiewawcze spojrzenie do najmłodszego brata, wywołując westchnięcie Kiby.

- Czeka mnie ciężkie życie – jęknął brunet.

Wokalista tymczasem patrzył na przyjaciela.

- A ty? Masz coś fajnego? – zagadnął.

- Coś się znajdzie. – szepnął, zawstydzony.

Szatyn zbyt dobrze go znał, aby nie dostrzec stanu kolegi..

- Koryuu, o co chodzi?

- Oh o nic. Nie wiem, czy przyjdę na zakończenie.

Szeroko rozumiane zdziwienie, odmalowało się na twarzy niebieskookiego.

- Co? Jak to! – wrzasnął zbyt gwałtownie.

Tego już było za wiele dla Osamiego.

- Ty masz wszystko, czego zapragniesz. Coś ci się podoba? To super, już ci to dają, a ja, żeby mieć co jeść, muszę pracować w weekendy. To nie jest tak łatwo! Moi rodzice zginęli w wypadku, rok temu. – wyrzucił z siebie i rozpłakał się.

Aki przygasł.

- Przepraszam. Nie powinien na ciebie tak naskakiwać. – szepnął, speszony nabytymi informacjami.

- Nie, to ja przepraszam. – odpowiedział mu przyduszony głos Osamiego.

Kiba usiadł naprzeciwko niego i uśmiechnął się promiennie.

- Przecież mogę ci coś uszyć! No właśnie! Chodźmy do mojego domu, a raczej hotelu. Tam mam wszystko, co potrzebne by zmierzyć ciebie i tych dwóch osłów. – zapalił się do działania.

- My sobie darujemy. Mamy jeszcze czas, ale Ty, Koryuu idź. – wyszczerzył się Eiri, a szatyn mrugnął do niego.

Szarooki nie czekając na odpowiedź, chwycił fioletowowłosego, za rękę i razem pognali do limuzyny.

Po kwadransie stali przed drzwiami hotelu. Brunet przekręcił klucz w zamku i wszedł do środka.

- No dalej. Chyba nie jesteś wampirem, którego trzeba zapraszać do domu, by wszedł bez przeszkód? – zapytał ze śmiechem.

Chłopiec przestąpił próg, rozglądając się ciekawie.

- Poczekaj tutaj na mnie. Ja za moment wracam. – Kiba zostawił go w salonie.

Piwnooki przesuwał wzrok z jednego obrazu, na drugi. Nagle poczuł czyjeś spojrzenie na sobie. Odwrócił się gwałtownie i ujrzał przystojnego mężczyznę, do którego się ukłonił.

- Koryuu Osami. To zaszczyt spotkać się z cesarzem osobiście.

- Mnie również bardzo miło, młody człowieku. Co cię do mnie sprowadza?

Chłopiec wyprostował się, a policzki oblał mu rumieniec.

- Kawaii.* – pomyślał pan Chisato.

- Bo...ja tutaj – zacinał się.

- On przyszedł ze mną. – z opresji wybawił go Kiba, który dla otuchy, objął go ramieniem, co wywołało odwrotny skutek od tego zamierzonego, otulając szkarłatem całą twarz i uszy osiemnastolatka. Kruczowłosy patrzył z rozrzewnieniem na swego przyjaciela.

Ojciec podchwycił to spojrzenie i siłą woli powstrzymał się od kąśliwej uwagi w stylu: „Patrzysz na niego, jak ciele na malowane wrota”.

- My już pójdziemy do mnie. – srebrnooki popchnął lekko chłopca, w stronę schodów.

Gdy znaleźli się w progu pokoju Kiby, Koryuu zobaczył idealny porządek. Wszystko było na swoim miejscy, perfekcyjnie poukładane.

Ściany miały odcień zieleni, podobnie jak puchowy dywan. Meble utrzymane w tonie soczystej pomarańczy, a kołdra i w ogóle całe łóżko, mieniło się różnymi odcieniami błękitu. Jedynie czarny klosz lampy, wyróżniał się pośród tej jasności. Tam właśnie skierował swój wzrok, piwnooki.

- Czasami w nocy mam przypływ weny, więc gdy zapalam światło, nie widać go aż tak bardzo od zewnątrz. – wskazał na ogromne okno z balkonem. – No dobrze. Teraz zabieram się do pracy. – młody mężczyzna wyjął z szuflady notes, długopis i taśmę do mierzenia.

Koryuu stał nieruchomo, pozwalając na dźwiganie swoich rąk i nóg. Kiba delikatnie przystawiał centymetr krawiecki do jego barków, kręgosłupa i klatki piersiowej. Następnie odwrócił się do niego przodem i przygryzł wargę.

- Wiesz. Musisz trochę obluzować spodnie, bo one dają dodatkowe centymetry, a nie chcę, by nowy garnitur z ciebie zjeżdżał. – wyjaśnił mu.

Osami posłusznie wykonał polecenie. Brunet wręcz pieszczotliwie pogładził jego wystające lekko, biodra. Oprzytomniał jednak i zakładając gwałtownie tasiemkę, przyciągnął do siebie osiemnastolatka. Koryuu zastygł, czując na swych ustach, delikatny pocałunek.

Szarooki szybko się wycofał i dokończył pomiary. Pomiędzy czarnymi pasemkami włosów, piwnooki dostrzegł sporych rozmiarów rumieniec.

- Kiba?

- Przepraszam. Nie powinienem. Obiecałem sobie, że jedyną osobą, którą pocałuję, będzie ta jedyna. Bym wiedział, jakie to wyjątkowe. – szepnął Chisato.

Fioletowowłosy pospiesznie zapiął zamek spodni, wyraźnie markotniejąc.

- Aha. – bąknął i odwrócił się bokiem do przyjaciela.

Tamten widząc smutek i rezygnację w jego oczach, zwyzywał się w myślach.

- I gdzie ta twoja odwaga, matole. – westchnął niedosłyszalnie. Zbierając się w sobie, podszedł do Osamiego i odetchnął głęboko.

- Ja znalazłem tą osobę. – wyjąkał, nadal bojąc się odpowiedzi.

- To świetnie. – chłopiec wysilił się na uśmiech.

- Nie rozumiesz. To ty nią jesteś. Ja wiem, możesz mnie wyśmiać, czy coś, ale zostańmy chociaż przyjaciółmi. – w miarę jak brunet się rozkręcał, jego towarzyszowi aż rosło serce, słuchając tego, co mówił. – Bo ja... – przerwały mu słodkie i gorące usta, przyjemnie muskające jego policzki.

Kiba odsunął się z wielgaśnym rumieńcem.

- Co się stało?

- Mówiłem ci. Pocałuję tą jedyną...no w tym wypadku, tego jedynego. – patrzył na niego płaczliwie.

Fioletowowłosy długo nie mógł pojąc, o co chodzi dwudziestolatkowi, aż wreszcie...

- AAA!!! Ty się jeszcze nigdy nie całowałeś! – wrzasnął.

- Dzięki za delikatność i dyskretność. – jęknął, lekko rozdrażniony.

Osami objął dłońmi, twarz przyjaciela, bo któż powiedział, że zakochani nie mogą nimi być, i uśmiechnął się najcieplej, jak potrafił. Wspiął się na palce i zdominował pocałunkiem, srebrzystookiego. Kiba objął go w pasie i podciągnął bliżej siebie. Młodszy chłopiec, był od niego niższy o głowę.

Chisato niepewnie wsunął język między wilgotne wargi ukochanego. Powoli penetrował wnętrze ust, jednocześnie stymulując osiemnastolatka, kolanem. Koryuu jęczał donośnie, lecz odsunął się, nie pozwalając sobie na osiągnięcie spełnienia. Nie w ten sposób. Przez chwilę oddychał niespokojnie, starając doprowadzić się do porządku, co sukcesywnie uniemożliwiały mu pulsujące okolice podbrzusza. Nie minęła minuta, jak jego ręce zaczęły odpinać guziki bluzki swojej i Kiby. Prawie, że rozszarpując materiał znajdujący się na torsie bruneta, przyssał się do jednego z jego sutków, na przemian liżąc go, trącając językiem i podszczypując, wywołując tym masę jęknięć i westchnień partnera.

- Cze-czekaj. – kruczowłosy odsunął go minimalnie od siebie, gdy poczuł na swej męskości, drobne i zgrabne dłonie Koryuu. Ułożył go na łóżku i z ociąganiem zaczął zdejmować z niego spodnie i bieliznę. Następnie, widząc nagie ciało chłopca, wpił się namiętnie w jego usta, jednocześnie błądząc rękami po wszystkich jego zakamarkach. Zjechał językiem po całej długości klatki piersiowej, aż dotarł do ud i to tam skupił całą swoją uwagę. Specjalnie omijał erogenne miejsca. Spojrzał na twarz ukochanego i uśmiechnął się szatańsko.

~o~

Koryuu

Wiem, że to jest cudowne, ale...

- Kiba! Ssij, do cholery! – wrzasnąłem i skrzywiłem się z bólu.

Już od samego początku, byłem nieziemsko podniecony. Nie pomagał mi fakt, że raz się zahamowałem.

W końcu chłopak zlitował się nade mną. Chuchnął ciepłym powietrzem na mój skarb i wziął go do ust.

~o~

Kiba

Zszokował mnie, ale chciałem mu dać jak najwięcej rozkoszy, więc nie protestowałem. Co chwila zmieniałem tempo, jednak, gdy poczułem przyjemne pulsowanie, przyspieszyłem, a on wytrysnął mi prosto w usta. Oblizałem się lubieżnie, spijając, co do kropelki, jego drogocenny nektar. Wtedy to, on rzucił się na mnie.

- To ty jeszcze w ubraniu? – mruknął, niczym niezadowolony kociak.

Przyssał się do moich ust, a jego ręce wędrowały tylko sobie znaną drogą. Pierwszy przystanek – różowe punkciki na klatce piersiowej. Szczypał, ugniatał i zataczał na nich kółeczka, trącając je językiem. Następne w kolejności były brzuch i pępek. Gdy napotkał opór spodni, nie przejął się tym. Ręką zjechał niżej i zaczął masować miejsce i tak nabrzmiałej już, wypukłości. Jęknąłem mu w usta, które z powrotem znalazły moje. Krew burzyła się we mnie, niczym lawa w wulkanie. To samo było z lędźwiami i męskością, która w najbliższym czasie miała mieć erupcję.

Szybko znudziło mu się głaskanie, więc sprawnie odpiął mój zamek spodni, dostając się pod materiał bokserek. Kątem oka zauważyłem, że robi sobie dobrze.

Ułożył się wygodniej i nie przerywając pocałunku, czasem tylko zlizując ślinę z mojej brody, zaczął mi obciągać. Po jego sprawnych ruchach, nie mogło być inaczej, niż wcześniej myślałem i doszedłem, wygłaszając na głos jego cudowne imię. On znów się katował, powstrzymując się. Z przerażeniem stwierdziłem, że gdybym to ja był tym uległym, miałbym niemały kłopot. Jego męskość urosła do całkiem dużych rozmiarów. Miał się czym pochwalić.

On, zmęczony, osunął się na dywan i rozchylił prowokacyjnie nogi. Na to chyba nie miał limitu, niewyżyty pieszczoch.

- Koryuu. – wysapałem. – Na pewno tego chcesz? – zapytałem bardzo poważnie.

- Tak. – szepnął zmysłowo i obdarzył mnie słodkim uśmiechem, mówiącym tylko jedno. Mianowicie – bierz mnie.

Szybko pozbyłem się niepotrzebnych ubrań i nabierając na palce pozostałości po życiodajnym, białym płynie, kazałem mu się odwrócić. Włożyłem w niego pierwszy palec, a on syknął z bólu.

- Po co to? – jęknął.

- Nigdy się nie kochałeś, albo nie czytałeś o tym? – zapytałem mało rozważnie.

- Nigdy dobrowolnie. – tymi dwoma słowami odpowiedział na moje pytania.

Szlag by trafił. Ja to jestem delikatny.

- Wybacz. – pocałowałem go w kark i zasysając lekko skórkę, zostawiłem na nim czerwony punkcik. – To symbol, że jesteś mój i nikt inny nie ma prawa nawet cię tknąć. A to – powiedziałem, dokładając dwa palce. – by tak bardzo nie bolało.

- Dziękuję Kibaaaa...ah. – krzyknął, przygryzając wargę do krwi.

Wszedłem w niego, najdelikatniej jak potrafiłem.

- Znowu sprawiam ci ból. – szepnąłem, w rekompensacie całując jego plecy.

- Raczej nie. – wypiął biodra lekko do góry.

* Uroczy.

Akemi (11:16)