1. Gdyby ogień był wodą.

17 lipca 2009

Ohayo, moje Kochane Elfiątka xD Pora zacząć nowe opowiadanie. A ja nowe, to inowi bohaterzy i szablon ;P Z tego miejsca pragnę podziękować Fukatoi, w zrobieniu dla mnie ramki. Polecam ją serdecznie :DD Zostając przy tej dobrej duszyczce, pragnę jej złożyć ponowie życzenia, bo ile pamiętam...miała 14 lipca urodziny ^^ Szczęścia, powodzenia w życiu, weny, weny, weny, zdrówka i spełnienia marzeń, a prezent będzie troszkę dalej ;P

Mam nadzieję, że Wam wszystkim spodoba się ta historia, bo szczerze powiedziawszy, bardzo się z nią zżyłam i nie chce mi się napisać ostatnich rozdziałów...przez co wymyślam nowe xDD

Dobrze, teraz troszkę informacji. Początki są trudne dla autora, więc obawiam się pewnej rzeczy. Postanowiłam się pobawić i wcielić się czasem w rolę pierwszoplanową. Bohaterów będzie od groma, dlatego przed tekstem, będę umieszczała, kto mówi. Jeżeli nie będzie nic, znaczy się, że opowiada narrator. Na przykład, już na wejściu opowiada Aki, a dalej narrator ^^ Chyba nic nie skomplikowałam ;P Notka troszkę krótka, bo wiadomo...pierwsze rozdziały, ale to się rozkręci.

Dostałam chrzest bojowy, razem z tym opowiadaniem, gdyż dołączyła do Naszego Wspaniałego Grona, nowa czytelniczka, Lilian ^^ Gorąco witam, w skromnych progach Skrzata =3

To chyba tyle, jeżeli chodzi o informacje...Ah! Wszystkim wyjeżdżającym na wakacje, życzę aby były pełne przygód, miłych wspomnień, cudownych pamiątek i szczęśliwego powrotu. ^^

Teraz prezenty dla Fukatoi...takie szkicowane, niezbyt dobre... (Gome *spuszcza wzrok* I troszkę ciemne)

Cały obrazek - Sasu i Naru

Wyraźniejszy Sasuke ;P (wiem..paskudna dłoń...)

Zadowolony Naruś xD

I Akemi cwaniaczek xD

Następnym razem postaram się bardziej... ;)

PS;W tym opowiadaniu nie będę dawała tytułów...bo to tak jakby opisuje cały rozdział ;P Chyba, że będziecie chciały, to proszę pisać w komentarzach ^__^

Aki

- Kretyn! – wydarłem się ile sił w płucach. Stojące obok kobiety, spojrzały na mnie dziwnie. Phi! Nie panuję nad sobą. No cóż...Jak może być, skoro moje myśli zaprząta największy w wiosce, debil?! Jak można go było wydać na świat?

Nie ma, co płakać, nad rozlanym mlekiem. Szkoda tylko, że obiekt moich wyzwisk, jest taki przystojny.

Ej! Moment! O czym ja myślę? Nie!!!

Ale te oczy...

- Kretyn!

~o~

Wnerwiony osiemnastolatek to kłopot, a co dopiero, gdy na jego drodze staje rówieśnik, obejmujący dwie, obdarzone obficie przez naturę, kobiety i jednego, bardzo męskiego, a jednak młodszego od siebie, chłopca?

Uuu...źle się zapowiada.

Na jego czole perli się pot, a mięśnie spinają się niemiłosiernie.

- ISAMU! Ty draniu!!!

Nazwany po imieniu, odwrócił się w stronę, z której dobiegał głos i szybko tego pożałował. Dostał butem na tyle mocno, że na twarzy odcisnął się rozmiar nogi, posiadacza owego przedmiotu. Dziewczyny roześmiały się i odeszły na bok, razem z drugim towarzyszem.

- Łaaa! Co ty sobie wyobrażasz? Psujesz mi wizerunek. Baka!

- Dobrze ci tak. Zdecydowałabyś się na jedną osobę, a nie ciągle nowa i nowa. Potem się dziwisz, że ze szlochem chcą wracać, podczas gdy ty nie obiecywałeś się z nimi wiązać. – warknął oburzony. Płomienie w jasnych, wręcz wyblakłych, błękitnych tęczówkach, podkreślały jego urodę i chęć do życia.

Przyjaciel popatrzył na niego złośliwie.

- Coś ty się taki dobry zrobił, hm? – nagle wpadł na pomysł. – Może jesteś zazdrosny?

Chłopcu najpierw opadła szczęka, a potem wyprostował się dumnie.

- Chciałbyś. – syknął chłodno.

Blaski radość zniknęła z twarzy amanta. Podszedł do posiadacza najpiękniejszych w okolicy, oczu i przeczesał średniej długości, jasnobrązowe włosy. Uchwycił jeden, długi kosmyk sięgający szatynowi do pasa i przytknął go do ust. Na ten gest, tamten nieco się zarumienił.

- Uwielbiam ten zapach. Jest jak słodkie jabłko. – Isamu wręcz zamruczał. – Powiedz reszcie, że wrócę późno. – odwrócił się i poszedł z trójką znajomych.

Tymczasem niebieskooki stał, nie mogąc wykonać ruchu. Patrzył dłuższą chwilę, za oddalającym się przyjacielem i zastanawiał się, jakim cudem ma nowych partnerów, skoro już na początku ich skreślił.

A w dodatku ten pocałunek...

***

- Ohayo. – rzucił obojętnie, do pary siedzącej na kanapie przed telewizorem.

- Aki! Miło, że wróciłeś. Gdzie Aka Oni?* – zapytała różowowłosa.

- Szlaja się i wróci późno. – ziewnął.

- Czyli to, co zawsze. – westchnął ostatni z osobników, będących w domu.

Niebieskie oczy spojrzały na niego wrogo.

- Wiesz ile mnie to obchodzi, Yuki? Nic! Daj mi spokój. Idę spać.

- A kolacja?

- Chii, smacznego. – rzucił opryskliwie.

- Jak chcesz. Sami damy sobie radę z ramenem.

Chłopiec zatrzymał się w pół kroku i odwrócił głowę.

- Łóżko może zaczekać. – wyszczerzył się.

On zawsze miał swoje humorki, o przyczynach, których jego przyjaciele nie wiedzieli. Pół biedy, gdy wściekał się o błahostki, ale gdy mu coś nie wyszło, a w dodatku ktoś mu to wypominał...Oj, trzeba uciekać. Mimo wszystko był dobrą i pracowitą osobą. W szkole na niego nie narzekano. W dodatku założył zespół.

Spojrzał na dwójkę przyjaciół siedzących naprzeciw niego.

- Chii, Yuki...Przepraszam. – szepnął.

Oczy urosły im dwukrotnie. Po przeżytym szoku, po którym się otrząsnęli, podbiegli do niego.

- Nic ci nie jest? Źle się czujesz? Ktoś ci coś zrobił? – zasypywali go pytaniami.

- Nie. – założył ręce na piersi. – Po prostu miałem zły dzień, a wyładowałem się na was.

Różowowłosa znała go już trzy lata i doskonale wiedziała, co mu „dolega”.

- Isamu się popisał? – starała się mówić spokojnie.

Wystarczyło spojrzenie, w którym czaił się smutek.

- Idę spać, wybaczcie. – wyczuwał, kiedy spostrzegawcze oczy dziewczyny, zaczynały wyczytywać z jego mowy ciała, dosłownie wszystko, dlatego wolał się wycofać.

Gdy usłyszeli trzask zamykanych drzwi, odetchnęli z ulga.

- Zabiję go, jak Boga kocham, pożałuje, że się urodził. – warknęła.

Brunet zaśmiał się.

- Przystopuj. Niech załatwią to między sobą. Przecież Aki daje mu wyraźnie do zrozumienia, że nie ma co się łudzić, to po co tak grymasi?

- Znasz go tyle, co ja, a nic o nim nie wiesz. Pamiętasz, jaki był na początku?

O taak...Rozwrzeszczane, wredne, małe dziecko. Piwnooki skrzywił się, wywołując śmiech partnerki.

- No widzisz. Nie wiadomo, co w nim siedzi. Ale masz rację. Niech się sami pozabijają.

***

Szatyn leżał na łóżku, nie mogąc usnąć. Wciąż myślał o zachowaniu kolegi.

- Baran. – odwrócił się na bok. – Ma powodzenie, może mieć, kogo zapragnie. Pff, nie mnie. A tak w ogóle, to on jest brzydki. Tak właśnie! Nie dorasta mi do pięt. – zrzucił kołdrę na ziemię.

Skoro tak mówi, to czemu...

- Czemu ten upierdliwy głos, mąci mi w głowie? Niby nie mam racji? – szepnął, pytając sam siebie. – Isamu, jak ja cię nienawidzę! – wrzasnął, ale nie odczuł ulgi. Na szczęście, po krótkiej chwili, usnął.

Drzwi do jego pokoju zamknęły się, zastawiając widok, rażąco smutnych, czarnych oczu.

***

- Co mu było?

- Bo ja wiem? Jakiś koszmar miał. – skłamała, patrząc na Isamu.

- Taa. – mruknął.

Nagle usłyszeli płacz, który z czasem, nabierał na sile.

Czerwona peleryna włosów, zawirowała w powietrzu, a ich właściciel popędził po schodach do pokoju, z którego wydobywał się szloch.Otworzył drzwi i podbiegł do łóżka Akiego.

Chłopiec rzucał się z boku na bok, a na policzkach widniały ślady łez.

- T-Tato, czemu mnie nie kochasz? Wolisz jego, a przecież ja też jestem... – przerwał. – Tato...TATO!!! – ten krzyk go obudził. Oddech miał szybki. Początkowo nie dostrzegł Isamu. – Czego? – warknął nieprzyjemnie po minucie, zauważając, kto koło niego stoi.

- Tak żeś się wydzierał, że przyszedłem zobaczyć, co ci jest.

- Martw się o swoje panienki.

Zabolało. Ex blondyn odwrócił się i wyszedł, zatrzaskując drzwi z hukiem.

Aki podkulił nogi i zacisnął powieki. Nie chciał pokazać czerwonowłosemu, jak cierpi i dlaczego. Musiałby wracać wspomnieniami w dalekie i przykre dla niego wspomnienia.

Nie był pewien, co mówił przez sen, a raczej ile z tego usłyszał Sato. Miał jedynie nadzieję, że to nie było coś ważnego. Coś, co nie dawało mu spokoju od kilku nocy i ciągle nawiedzało go, w wędrówkach z Morfeuszem.

***

Isa opierał się o drzwi. Był nieziemsko wściekły na szatyna, za tamte słowa.

- Co ten gówniarz sobie myśli? Nie jego sprawa, co ja robię.– uchylił lekko drzwi i ujrzał skulonego, oświetlonego przez księżyc, chłopca, którym porywały dreszcze. Westchnąwszy głęboko, podszedł do łóżka. Dźwignął z podłogi kołdrę i przykrył przyjaciela. Gdy miał zamiar wyjść, poczuł, jak coś zacieśnia się na jego nadgarstku. Spojrzał w tamtą stronę i ujrzał rękę Akiego, który patrzył na jego twarz.

- Dzięki. – powiedział cicho.

-U-Um. – Isamu kiwnął głową i uśmiechnął się. Jego dłoń została uwolniona. Stojąc w drzwiach odwrócił się i popatrzył na niebieskookiego z przyganą. – A buzi? – zapytał zadziornie.

Jedynie szybki refleks uchronił go od uderzenia poduszką.

Złote oczy znów błyszczały radośnie.

*Czerwony Diabeł.

Akemi (12:49)