XIII Szkolna gra - Dla Ciebie...

09 marca 2009

Nie mam serca ciągnąć smutny mych postaci, oraz robić dodatkowych notek.. więc... xD Tak jak obiecałam, w piątek będzie The End ;) Tym razem zakończyłam notkę.. tak jak zakończyłam Mam nadzieję, że nikomu już smutno nie będzie. Katsumi, przepraszam, że aż taka przygnębiająca notka mi wyszła.. ;) Będzie dobrze xD

Po dwudniowym, bezustannym czuwaniu rodziny Głogowskiego przy Czarku, Artur odesłał ich do domu, obiecując, że zawiadomi ich, gdyby coś się stało. Pokój chłopca obstawiony był przez zamaskowanych policjantów. Mężczyzna wiedział, że Paweł będzie chciał użyć swojej ekipy na Sylwku. Zastanawiał się nad tym, czy tok myślenia Kowalika może zmienić się diametralnie i doszedł do wniosku, że tak. W takim wypadku będzie potrzebna pomoc dla Czarka.

Czuł się zobowiązany do obrony tego młodego człowieka.

Nie mylił się. Kilka minut po północy do pokoju weszła grupka kilku osób. Na znak dany od pana Targowskiego. Wbiegli do sali policjanci i nim tamci spostrzegli, co się dzieje, już leżeli na ziemi. Jeden z nich miał nóż. Mężczyzna spojrzał na nich z pogardą.

- Długo nie wyjdziecie. Już ja się o to postaram.

Gdy wyszli, usiadł ciężko na krzesełku obok łóżka.

Westchnął cicho i spojrzał na Czarka. Przez chwile wydawało mu się, że jego usta drgnęły.

- Powinienem odpocząć. – wstał. Nagle usłyszał szept. Otworzył oczy ze zdziwienia i zbliżył się do chłopca.

- Sylwek... pokochaj mnie.

Mężczyzna zrozumiał, czemu szatyn nie może wyjść ze śpiączki. Jego syn ciągle go odtrącał i jedynie raz okazał uczucie, które było tylko impulsem. Czarek pewnie myśli, że nie ma po co wracać, bo gdyby blondyn zmarł, nie miałby dla kogo żyć. Jednak gdyby Targowski wyszedł cało z tego wypadku, to i tak nie zrobiłby nic w związku z piwnookim, gdyż bałby się o możliwą pomocną ekipę Kowalika. Przecież szatyn nie wiedział, że obecnie jego największy wróg, właśnie jedzie do aresztu, a później do więzienia.

Artur wzruszył się.

- Jesteś taki zakochany, a potrzebujesz tylko jednego. Okazania odrobiny uczucia do Ciebie. Nie popieram tego, iż mój syn woli mężczyzn, jednak do Ciebie chyba mogę się przyzwyczaić. Wydaje mi się, że jesteś kimś bardzo wartościowym i godnym zaufania. Nie od razu Rzym zbudowano, lecz jestem w stanie spróbować. Tak mało wymagasz, a i tak tego nie otrzymujesz. Ale czy aby na pewno?

*~~*o*~~*

Po miesiącu Sylwek był już w całkiem dobrym stanie. Ojciec omijał temat o Czarku, ale postanowił, że jeżeli jego syn o niego zapyta, to nie będzie nic przed nim ukrywał.

W końcu nadszedł taki dzień.

Na początku lutego blondyn spojrzał na tatę i powiedział:

- Co z Pawłem?

- Jest w więzieniu, razem ze swoimi ludźmi. Posiedzi dosyć długo. Kradzieże, napady, usiłowanie morderstwa, gwałty, szkody publiczne i jeszcze wiele rzeczy. Ma minimum 25 lat do odsiadki już teraz, a jeszcze czeka go kilka rozpraw. – Artur pogłaskał chłopca po głowie.

- Tato? – zaniepokoił się. – A jak radzi sobie Czarek?

Ręka zatrzymała swój ruch na moment.

- On...zapadł w śpiączkę.

Blondyn otworzył szeroko oczy.

- Co! Dopiero teraz mi o tym mówisz? – krzyknął. – Dlaczego? Odkąd?

- Od wypadku.

- Czemu tak długo!

- Doznał poważnego szoku, gdy lekarz oznajmił, że masz krwotok. – odwrócił twarz. – Nie wiadomo czy uda się go kiedykolwiek wyciągnąć.

Sylwek poczuł jakby go opuściły wszystkie siły. Opadł z  jękiem na łóżko, kuląc nogi.

- Czemu mu tak na mnie zależy?

- Jak to „czemu”? Przecież on Cię kocha!

- Gdyby tak było to by mi to powiedział. W dodatku odkąd to nie masz nic przeciwko mojej orientacji. Mało tego. Ty jesteś po stronie Czarka!

- Oczywiście, że nie jestem cały w skowronkach z tego, iż nie będę miał potomków, jednak uważam, iż jedynym chłopcem, który jest najlepszą osobą dla Ciebie i darzy Cię czymś wspaniałym, jest właśnie ten niepozorny, zakompleksiony Czarek. Powinieneś lepiej go znać ode mnie i wiedzieć, jak wrażliwy i godny zaufania jest z niego człowiek. Ogarnij się i zdejmij te klapki z oczu! Czy Ty kiedykolwiek powiedziałeś mi, że mnie kochasz? I bez tych słów wiem, że jakaś cząstka, ma owe uczucie. Na odległość widać, że mu na Tobie cholernie zależy. Wystarczy, że okazuje miłość czynami, a nie wyrazami!

Przez blondyn wahał się, rozmyślając nad ostrymi słowami skierowanymi w jego stronę.

Po jakimś czasie pokręcił głową i uśmiechając się, wstał, podszedł do ojca i przytulił się mocno.

- Chociaż raz postąpiłeś jak prawdziwy ojciec.

- Głupek. – mruknął mężczyzna, przyciągając bliżej syna. Poczuł się jak przed kilkoma laty, gdy ten sam chłopiec, który był teraz przy nim, w ten sam sposób tulił się, pacząc z powodu zgubionej zabawki.

- Tato, zaprowadzisz mnie do niego?

- Oczywiście – zgodził się od razu.

*~~*o*~~*

W siódemce była cała klasa uczniów z 1„e”. Gdy zobaczyli wchodzącego Sylwka, chcieli mu pomóc dojść do krzesełka, jednak ujrzeli stojącego za nim pana Targowskiego.

- Popatrzcie, śpiąca królewna się przebudziła. – Kordian spojrzał nonszalancko na blondyna.

- Uważaj, bo ta śpiąca królewna ma znajomości u królowej śniegu. Jeszcze coś Ci tam do oka może wpaść…jakaś pięść na przykład. – odgryzł się starszy.

Kuba prychnął.

- Jak dzieci. – podszedł do przyjaciela i uśmiechnął się. – Jak się czujesz?

- Nawet dobrze, a co z nim? – skinął na Czarka.

- Bez zmian.

Chłopiec powoli podszedł do ukochanego. Pala machnął ręką na pozostałe osoby, które posłusznie zaczęły wychodzić.

Szesnastolatkowi zostali sami.

- Jeżeli mnie słyszysz, proszę, ściśnij moją rękę.

Zero reakcji.

- Nie rób mi tego, błagam. – załkał i położył głowę na torsie Głogowskiego. – Jeżeli... jeżeli mnie kochasz, obudź się. Obudź się, słyszysz! Obudź się. – krzyk zamienił się w szept, powtarzający w kółko to samo zdanie.

Po kilku minutach, zmęczony brakiem odpowiedzi, usnął.

*~~*o*~~*

Sylwek jeszcze kilka tygodni spędził w szpitalu. Po powrocie do szkoły, został bardzo mile przyjęty. Zorganizowano imprezę powitalną. Wszyscy bawili się na niej znakomicie, jedynie sam zainteresowany siedział smutny w kącie.

- Hej, czemu nie tańczysz? – Kuba próbował wyciągnąć go na parkiet. Napotykając lekko przymrużone, kocie oczy, uśmiechnął się promiennie. – Zazdrośnik.

Kordian fuknął cicho i odwrócił się do niech plecami.

- Widzisz, przeze mnie Twój kociak się rozleniwi, rozbestwi i nie wiadomo, czego zażąda. Idźcie potańczyć, ja jeszcze posiedzę.

- Sylwek…

- Ciągle myślę o Czarku. Czy kiedykolwiek wyjdzie ze śpiączki? Już nawet nie mogę patrzeć w te jego puste oczy.

- Bądź dobrej myśli. On jest twardy. – Nazimek spojrzał ciepło na Palę.

Dalszą rozmowę przerwał huk otwieranych drzwi i do klasy wbiegł pan Artur.

- Zbierajcie się! Chłopak odzyskał przytomność!

Wszystkich na moment zamurowało, jednak chwilę później tabun ludzi ulokował się w kilkunastu wozach policyjnych.

Dotarłszy na miejsce, młody Targowski wyskoczył z auta niczym pocisk. Nie wiedział nawet, jakim cudem tak szybko udało mu się dotrzeć pod siódemkę.

Stając w drzwiach, ujrzał bladego, lecz uśmiechniętego kolegę.

*~~*o*~~*

- Jak to się stało, że się obudził? – dopytywali uczniowie, dobiegając do recepcji.

- Przez przypadek w kroplówce znalazły się ziarna cukru. Urządzenie było nowe, więc nie sprawdzaliśmy za bardzo jego sprawności. – prawdopodobnie nowa pracownica, zawstydziła się znacznie. – Odłączyliśmy, więc na chwilę i w tym czasie jego oczy drgnęły i nabrały blasku. Pierwsze, co powiedział, to „obudziłem się dla Ciebie”.

Akemi (15:46)