V Szkolna gra - Kotek?

09 lutego 2009

Nowa notka i nowy termin. Przetestuję go, bo nie wiem czy nie będzie mi bardziej pasował niż sobota ;) 

Teraz dedykacje ;) Będzie ich 4, a dziewczyny, do których te rozdziały dedukuję, będę umieszczać według przychodzenia na mój blog, aby nie było zamieszania. Kolejna w piątek.

Ten rozdział dedykuję Kirhan san. Gdyby nie ona (plus ktoś jeszcze*), gdyby nie pomogła mi w problemach jakie miałam z blogiem, to on by nie istniał. Zachęciła mnie do pisania i zagłębiając się w świat Hogwartu, postanowiłam spróbować własnych sił, nie magicznych xD, aby moje myśli zostały przelane na Internetowy "papier". Kirhan była ze mną od początku i zawsze komentowała. Teraz życzę jej dobrego Internetu, który będzie się jej słuchał i nieograniczonej weny. Dziękuję Ci Kirhan ;*

Zapraszam serdecznie na jej blog:

[http://moonlight-secret.blog.onet.pl/]

Podziękowania należą się też czytelnikom, którzy są może trochę nieśmiali. Jeżeli chcecie aby wasze nicki były bardziej znane, umieśćcie je pod komentarzem dla mnie xD Żartuję ;) Po prostu ciesze się, że jesteście i to czytacie, bo liczba sama z siebie nie rośnie. Mam nadzieję, że mnie nie opuścicie, nawet jeżeli opowiadania zrobią się trochę bardziej...zboczone xD

*Akame

Dziękuję za uwagę, a teraz życzę miłego czytania ^^

Tuż po Nowym roku, w klasie było niewielu uczniów. Niektórzy wracali jeszcze od rodzin, inni dosypiali Sylwestrową zabawę. Wszystkich uczniów było około piętnastu.

Nauczyciele nie dziwili się. Ich liczba też nie była zachwycająca, z tym, że oni tłumaczyli to przeziębieniem.

Na dużej przerwie Kuba usiadł na parapecie jednego z korytarzy. Sylwek oparł się obok o ścianę, a Głogowski stanął przodem do nich.

- Ładną mamy zimę. – zagaił.

Zielonooki przytaknął.

- Ja nie lubię śniegu. – Targowski o dziwo wtrącił się do tej rozmowy. – Wolę lato, bo jest cieplej.

- Zapewne jesteś z czerwca, lipca lub sierpnia. Ludzie urodzeni w cieplejszych miesiącach, czuję się w grudniu tak źle, że woleliby zostać w domu i włączyć grzejnik na trzydzieści pięć stopni, mam rację? -niebieskooki prychnął lekceważąco. – Też tak mam i nie fukaj na mnie. – wydął usta. – Nie przeszkadza mi, że na zewnątrz jest zimno, póki palą w szkole. Nie mam pretensji o to, że co drugi krok jest ślisko, do czasu aż muszę wyjść na dwór.

Sylwek uniósł jedną brew do góry.

- Kiedy się urodziliście?

- Ja 25 sierpień, a ta burcząca kaczuszka 3 lipca. – Kuba zasłonił głowę przed ciosem. – A Ty?

- J-ja? – Chłopiec zarumienił się. – Ja wtedy, kiedy on. –pokazał palcem na Targowskiego.

Nazimek ryknął śmiechem, prawie spadając z parapetu.

- No to.. – przerwał żeby zaczerpnąć powietrza. – Sylwuś wpadł. Obiecał mi, że już nigdy nie pocałuje kogoś w usta po francusku, ale tak go męczyłem, że zgodził się na wyjątek. Warunkiem miała być osoba o tej samej dacie urodzenia, co on.

Twarz Czarka zrobiła się czerwona, a on odruchowo cofnął się w tył, niefortunnie o kogoś zahaczając.

- Gdzież to moja ofiara chce uciec? – szatyn zamarł, z przerażeniem wypisanym w oczach. Z kolei niebieskooki poruszył się niespokojnie.

Zza Głogowskiego wyszła drobna, lecz dosyć wysoka postać o błękitnych włosach. Szesnastolatek odetchnął z ulgą.

- Wystraszyłeś mnie. – obdarzył nieznajomego uspokojonym uśmiechem.

- Nie chciałem. – skruszony, objął go w talii.

Kuba chrząknął znacząco.

- Myślałem, że wolisz blondynów.

Jasnozielone, kocie oczęta skierowały wzrok na siedzącego na parapecie.

- Nie pochlebiaj sobie. – mrucząc, otarł się policzkiem tors Głogowskiego.

- Myślałem o Sylwku, ale skoro wolisz mnie… – posłał mu wredny uśmiech.

Jakiś dwóch starszych chłopców podeszło do Czarka.

- Zdobywasz przyjaciół, do dobrze. – zmierzwili mu włosy,zostawiając je w kompletnym nieładzie.

- Adam, Tomek, przestańcie! – jęknął zrezygnowany.

- Dobra, dobra, mały. Mama kazała Ci podać jakiś napój i tabletkę, a Ty króliczku, zapomniałeś jej wziąć. – wcisnęli mu do ręki butelkę i małe pudełko, po czym pośpiesznie zwiali.

Nieznajomy odsunął się od niego, a Głogowski, stojący do całej trójki, tyłem, odwrócił się.

- Króliczku? – Sylwek wpił paznokcie w dłoń, żeby się nie roześmiać. Widząc, jednak, żałosną minkę kolegi, rozwichrzone włosy i drżącą bródkę, opanował się a porę. – Chodź no tu. – mruknął, poprawiając sterczące na boki kosmyki.

Po chwili szatyn wyglądał jak człowiek i odkręciwszy nakrętkę, otworzył opakowanie po lekarstwie i zażywając je, popił pomarańczowym Tymbarkiem.

- Chce ktoś? – zapytał pokazując na butelkę. – Przepraszam,że tak niehigienicznie, ale…

- Po co te lekarstwa?

- Ooo czyżby Pan Chłodny bał się zarażenia? – kocie oczy wypełnione jadem, wierciły jego sylwetkę.

Sylwek zmierzył go groźnym spojrzeniem.

- Niczym lwica broniąca młodych. – zakpił nieznajomy.

- Obawiam się, że lew, chyba, że o czymś nie wiem. – Kuba najwyraźniej doskonale bawił się tą sytuacją.

- Spożywam mało płynów i jestem odwodniony. To lekarstwo ma wzmocnić chęć pragnienia na tyle, żebym zamiast machnięcia na to ręką, sięgnął po jakiś sok, czy coś.

Targowski oparł go o ścianę.

- Spokojnie, nie zemdleję. – zaśmiał się promiennie.

- Wole być pewien., że…

- Przestań pieprzyć i pocałuj go wreszcie. – kociooki skrzyżował ręce.

Kuba uśmiechnął się jednym kącikiem.

- Czyżby nasz mały przyjaciel podsłuchiwał? Nieładnie. W dodatku przekleństwa z takich usteczek to grzech. Co do pieprzenia, to do tego im daleko, ale jeżeli chcesz praktyki, to służę pomocą.

- Od wychowania jest moja mama. – odpyskował mu. – Jesteś niepełnoletni, więc na Tobie nie skorzystam, do żadnej porządnej dyskoteki nie wejdę. Z dziećmi się nie zadaję.

- S..Sylwek? – chłopcy przerwali przyjazną wymianę zdań i odwrócili się w stronę szatyna, który opierał dłonie o tors niebieskookiego.Targowski ułożył ręce po bokach jego głowy.

- No tak. Nie pomyślałam, że chodząca niewinność może tego nie chcieć. – zamyślił się zielonooki.

- Nie chcesz? – jasne tęczówki mierzyły wzrokiem czekoladowe.

Czarek przygryzł wargę. Po chwili westchnął cicho i przesuwając dłonie z torsu na brzuch, następnie na plecy kolegi, odważył się zatopić w niebo okryte firanką rzęs. Otworzył minimalnie usta, widząc uroczy uśmiech Targowskiego, który pochylił się nad nim. Odrywając ręce od ściany, objął go, przymykając oczy. Pewnie przejechał językiem po dolnej wardze Czarka,po czym wsunął go do środka. Szatyn stęknął, ściskając materiał bluzy Sylwestra. Biło od niego gorąco.

- Króliczek znalazł sobie bliższego przyjaciele! Tylko poznawajcie się szybciej i dogłębniej, bo chcemy jak najszybciej mieć pole do dręczenia naszego małego braciszka. – całujący się chłopcy, odskoczyli od siebie. Zdążyli tylko zauważyć oddalających się braci piwnookiego, trzymających się za ręce i śmiejących do siebie rozkosznie.

- To oni…są…razem…?

Czarek spłonął rumieńcem.

- Zboczona rodzinka. – skwitował Kuba, nie zwracając uwagi na kociookiego.

Nagle poczuł na swych udach dłoń. Spiął się i przywarłszy do okna, wstrzymał oddech.

Akemi (15:45)