III Szkolna gra - Napad i łzy.

04 lutego 2009

Notka trochę wcześniej, bo nie wiem czy w sobotę będę mogła. Następna oczywiście w piątek ^^

Po dwóch tygodniach nieobecności, Cezary wrócił do szkoły. Pawła wyrzucono, jednak stale pokazywał się przed budynkiem.

Chłopca przyjęto entuzjastycznie. Uradowany podszedł do blondyna.

- Miło znów widzieć swojego wybawiciela. – uśmiechnął się niepewnie.

Sylwek wstał, spojrzał na niego krytycznie i ruszył w kierunku drzwi. Na odchodnym dodał tylko:

- Radź sobie sam.

Śmiech w klasie ustał. Czarek stał zszokowany i patrzył na krzesełko, na którym przed chwilą siedział jeszcze Targowski. Zamknął oczy.

- Dlaczego…dlaczego on jest dla mnie taki oschły! – myślał,coraz bardziej opuszczając głowę. Poczuł dłoń na ramieniu.

- Nie martw się. On po prostu Cię chroni. – Kuba był jednym z bliższych kolegów obu chłopców. Przewaga klasowa dziewcząt, bo aż 24 osoby,sprawiła, że płeć przeciwna znała się raczej dobrze. Przewodniczący klasy,Dawid Sobala, który w gimnazjum również sprawował ten urząd trzykrotnie, był mocno zdziwiony męską kadrą opiekunów klasy.

Zastępca – Marek Konik, skarbnik – Łukasz Filipowicz, oraz obrońca praw ucznia – Piotr Szafraniec, uważali, że dziewczyny wykorzystają tow przyszłości i to raczej z niezbyt korzystnym dla płci „brzydkiej”, skutkiem.

Jakub Nazimek był takim duchem pomocniczym. Wszyscy na nim polegali i powierzali najskrytsze tajemnice. To dlatego jedynym przyjacielem Sylwka był właśnie on. W dodatku znali się już od dłuższego czasu.

- Chroni? Przed czym? – piwnooki zerknął smutno na chłopca.

- Dowiesz się od niego. Nie mogę ujawniać jego sekretów. –uśmiechnął się do niego przepraszająco. – Chcę jeszcze pożyć, jestem w kwiecie wieku! – obruszył się zabawnie, co przyprawiło szatyna o parsknięcie śmiechem.Kuba westchnął cicho.

Zadzwonił dzwonek i wszyscy usiedli na swoich miejscach.

Pierwszy rząd od okna zajmowały dziewczyny, a było ich tam dziesięć, jednak cała kobieca społeczność interesowała się mangą i anime. Przynosiły na lekcje swoje obrazki, opowiadania, a szczególnie przypadł im do gustu gatunek shounen ai oraz yaoi i za nic w świecie nie chciały powiedzieć chłopcom, co to znaczy. Drugi rząd należał zarówno do jednej jak i do drugiej płci. W trzeciej ławce siedział Sylwek – raz sam, raz z Kubą, zależało od tego czy przyjaciel zapragnął poświęcić swój czas Czarkowi, by mu w czymś pomóc, doradzić. Piątka ławka była z kolei zajęta przez Marka i Pawła. Ten rząd liczył sobie o jedną ławkę mniej od poprzedniego. Ostatni z kolei zajmowało sześć dziewczyn i czterech chłopców, z czego trzech z nich siedziało razem, ze względu na więskszy stolik. W ostatniej, piątek ławce siedział Czarek,bezpośrednio narażony na Kowalika, jednak teraz był bezpieczny.

*~~*o*~~*

Zostały dwie lekcje do końca. Głogowski obiecał sobie, że tym razem nie da się zbyć. Podejdzie na przystanku do Sylwka i z nim poważnie porozmawia.

Minuty mijały dosyć szybko, gdyż chłopiec po trzech miesiącach pobytu w szkole, nauczył się absolutnie poświęcać czas danemu przedmiotowi. Wiadomo, że gdy coś się lubi i do tego dąży, a w jego przypadku,choć pięciominutowe obserwacje Sylwka, to nie warto o tym myśleć cały czas.

Nareszcie zadzwoniło ostatni dzwonek w tym dniu, zawiadomiło możliwości opuszczenia murów szkoły.

Czarek jak nigdy wcześniej, pędził przed budynek. Czekał na kolegę kilka minut. W końcu ukazała się upragniona postać, do której szesnastolatek podszedł niby przypadkiem.

- Siądziemy razem? – zapytał od niechcenia, ale głos mu drżał.

- Nie, bo przyjeżdża po mnie ojciec. Na razie! – machnął na niego ręką, oddalając się.

Szatyn spuścił głowę.

- Dlaczego? – wyszeptał. – Dlaczego tak bardzo mnie nienawidzisz?

- To nie jest nienawiść. Po prostu Cię odtrącam. – prychnął Sylwek i przyspieszył kroku.

Głogowskiego zamurowało. Łazy zaczęły mu kapać z twarzy na zimny grunt. Zaczął iść w kierunku Sylwka.

Nagle, jakby spod ziemi, wyrósł przed nim Paweł.

- Płaczesz po mnie? Tęskniłeś? – ujął dłonie piwnookiego,lecz tamten wyrwał się i wyminął go, chcąc biec do blondyna.

Piegus podstawił mu nogę i szesnastolatek wylądował w zaspie. Poczuł, że dostaje ciosy w brzuch. Był kopany i uderzany pięściami.

- Sylwek…Sylw.. – jęczał – Sylwek!!

Oddalający się chłopiec, usłyszał krzyk. Odwrócił się i zobaczył zwiniętego w kłębek Czarka.

- Nie! – wrzasnął rozpaczliwie i rzucił się w kierunku szatyna.

Podjeżdżający nieopodal samochód, zatrzymał się. Wysiadł z niego dosyć barczysty mężczyzna.

- Sylwestrze! – odezwał się surowo.

Tamten odwrócił się.

- Tato! Pomóż!

Piękny, choć starszy już pan, po raz pierwszy ujrzał na twarzy swojego syna taki ból.

Pobiegł w jego stronę. Dotarłszy na miejsce, odciągnął Pawła i wykręcił mu ręce do tyłu.

Blondyn wziął Czarka w ramiona. Z ust chłopca kapała krew.

Targowski dźwignął kurtkę i bluzkę kolegi do góry i gwałtownie odwrócił twarz w bok.

Brzuch chłopca był siny i pokrwawiony.

Ramiona Sylwestra zaczęły się trząść, a on rozpłakał się z bezsilności.

Jego ojciec ze zdziwieniem patrzył na ten obrazek. Jeszcze nigdy nie widział u niego takiej bezradności.

- Zadzwoń po pogotowie. – zażądał.

Zero reakcji.

- Sylwek! - chłopiec spojrzał nieprzytomnym wzrokiem na mężczyznę. – Dzwoń, bo będzie za późno!

- Ta... Tak. – załzawiony blondyn wyjął komórkę.

Akemi (12:06)