II Szkolna gra - Nieczuły cios.

31 stycznia 2009

Kolejne dni upłynęły Czarkowi dosyć nudno, lecz znośnie. Nie przesiadł się, gdyż, jak stwierdził, nie należy uciekać, stawiać czoła wyzwaniom.

Pod koniec września zaczął padać śnieg. Wszystkich to zarówno zdziwiło jak i ucieszyło.

Okna w klasie były pootwierane, aby móc bliżej oglądać te piękne płatki. Głogowski nie spodziewał się takiej pogody, więc nie wziął ze sobą szkolnego swetra. Nie chciał psuć radości kolegom, więc nie mówił o coraz większym, ogarniającym go zimnie. Trząsł się niemiłosiernie. Nie widział co robić, więc zatopił się w nauce. Szła mu ona dość dobrze. Wystartował z samymi piątkami i jak do tej pory załapał tylko jedną czwórkę.

Nie umiał skupić się na czytanym tekście. Zęby mu szczękały. Zaczął kichać. Na początku cicho, a z czasem głośniej i intensywniej. Nauczycielka zauważyła, że dzieje się z nim coś złego.

- Czarku? Co z Tobą, gdzie Twój sweter?

- Umm… nie pomyślałem, że może być tak zimno i go nie wziąłem. – odparł zawstydzony i spuścił głowę. Usłyszał szum odsuwanego krzesła. Ktoś do niego podszedł. Chłopiec spojrzał na postać stojącą przed nim.

- Masz. – Sylwek rzucił mu swój mundurek. – Następnym razem przynoś coś cieplejszego.

- Ale Tobie będzie…– próbował odmówić.

- Jakoś wytrzymam. – mruknął i usiadł na swoim miejscu.

Wszyscy patrzyli to na jednego, to na drugiego.

- Mogłeś powiedzieć, że Ci zimno, to bym Cię rozgrzał. –ryknął śmiechem rudzielec.

Czarek przybladł.

- Najwyraźniej wolał cierpieć. – oschły ton blondyna wzburzył Kowalikiem. Zdenerwował się, ale nic nie powiedział.

Klasa uśmiechała się wesoło. Niektórzy, znający Tarnowskiego, opowiedzieli jego historię nieświadomym. Teraz tylko czekali na rozwój wypadków.

Głogowski założył mundurek i upajał się jego ciepłem i słodkim zapachem.

*~~*o*~~*

Zaczęła się piętnastominutowa przerwa. Szatyn zaraz na jej początku udał się do WC.

- Oby nikogo nie było. – poprosił w myślach. Miał dosyć Pawła.

Wszedł do środka sam. Cisza. Chłopiec uśmiechnął się do siebie.

Po kilku chwilach wyszedł kabiny i zetknął się twarzą w twarz z rudzielcem. Zbladł, lecz ustąpił mu miejsca. Tamten jednak nie miał zamiaru korzystać z toalety. Podszedł do chłopca.

- Co teraz, kwiatuszku? Nie ma tu Twojego obrońcy i jak widać umiem go zdziwić i uśpić czujność. – wyszczerzył się fałszywie.

Przygniótł ręką oba nadgarstki Czarka, umieszczając je nad głową. Delikatnie, lecz stanowczo gładził jego policzki, klatkę piersiową i brzuch. Odpiął pasek spodni Głogowskiego włożył pod nie rękę. Chłopiec wyrywał się i szarpał, jak tylko mógł. Zaczął krzyczeć, za co dostał cios w brzuch i zgiął się z bólu. Wielkie łzy spływały mu po twarzy. Paweł odpiął swój zamek i jeszcze bardziej zbliżył się do piwnookiego. Po raz drugi uderzył w tors, po czym Czarek zemdlał. Rudzielec uśmiechnął się tryumfująco i odwrócił szatyna przodem do kabiny.

*~~*o*~~*

Drzwi do męskiego WC otworzyły się i stanął w nich blondyn.Wszedł do środka, a za nim reszta klasowych chłopców.

Jak na komendę spojrzeli na rozanielonego Pawła i nieprzytomnego Czarka.

Oczy Sylwestra płonęły. Rzucił się na piegusa, lecz tamten okazał się dosyć sprytny. Odrzucił ciało Głogowskiego i złapał za szyję błękitnookiego. Podciągnął go do góry. Duszący się chłopiec kopnął go kolanem poniżej pasa. Dryblas zwolnił uścisk, popchnął Sylwka na ścianę i uciekł.Obolały Targowski podniósł się i podszedł do Czarka. Podciągnął mu spodnie,zapiął zamek i spróbował ocucić, przykładając zimna dłoń do rozpalonego policzka. Z przerażeniem stwierdził, że spóźnił się zaledwie kilka chwil, gdyż Kowalikowi udało się zacząć wykorzystywać chłopca. Koledzy z klasy też to zauważyli. Blondyn zdjął swoją koszulę i zamoczył ją w wodzie. Następnie przyłożył ją do głowy szesnastolatka. Wcześniej jednak usiadł i oparł go na jednej ręce, jak matka usypiająca dziecko.

Po pięciu minutach piwne oczy drgnęły, otworzyły się i napełniły łzami.

- Sylwek. – wydusił z trudem. – On…on mnie. – załkał.

Chłopcy odwrócili głowy. Targowski z kolei patrzył na niego ze współczuciem i wściekłością, że nie posłuchał jego rady. Pomógł mu wstać. Zabrał swoją koszulę i ubrał się w nią. Nic nie mówiąc wyszedł z toalety. Oburzeni rówieśnicy przyszli do klasy po chwili, patrząc z wyrzutem i żalem na nieczułego kolegę. Pawła nie zastali.

*~~*o*~~*

Załamany Czarek siedział w swojej ławce. Nikogo nie słyszał. Nagle drgnął.

Do tablicy podszedł Sylwester. Rozwiązywał zadanie, jednak Głogowski zauważył, że bardzo drży mu ręka. Zgłosił się, więc do umycia gąbki i tablicy. Podchodząc bliżej kolegi spostrzegł, że mokra koszula oblepiła jego ciało, a on praktycznie sinieje przez zimne powietrze dostające się do klasy, z powodu otwartych okien. Podkoszulka, jaką miał na sobie, teraz z pewnością nie stanowiła ochrony. Targowski zamknął oczy. Oparł rękę o tablicę i zaczął się osuwać. Czarek rzucił mu się na pomoc. Złapał go i na rękach wyniósł do szkolnej pielęgniarki.

- Nie doświadczając od niego współczucia, pomógł mu. To bardzo fajny chłopak – szemrały głosy w klasie.

*~~*o*~~*

Sylwester ocknął się. Usłyszał szum wiatraka.

Najpierw spojrzał na tors i odetchnął z ulgą widząc podkoszulkę. Potem zerknął w stronę źródła tego uciążliwego, jednak małego hałasu. Dostrzegł Czarka siedzącego przy nim i suszącego jego koszulę.

Chciał go wyzwać, bo przestał to robić, że to zbytek łaski,lecz coś go powstrzymywało.

Zapatrzył się w jasną twarz chłopca. Powoli dźwignął się i odgarnął mu z czoła kosmyk włosów. Zdziwiony szatyn otworzył usta i zaczerwienił się. Na policzkach i czole perlił mu się pot.

- Ile już czasu suszysz to ubranie?

- Odkąd tu przyszedłem. – uśmiechnął się delikatnie.

- Czyli około dwóch godzin. – wtrąciła się pielęgniarka.

Chłopiec oddał mu koszulę.

- Dzięki. – mruknął tamten. Odbierając ją, przytrzymał dłoń Czarka, który syknął przymykając jedno oko.

- Co się stało? – blondyn zmierzył go badawczym spojrzeniem.

- To nic. Oparzyłem się trochę tym ciepłym powietrzem. –zbagatelizował młodszy o 2 miesiące chłopiec.

- Pokaż!

Targowski objął dłonie piwnookiego i szeroko otworzył oczy.

Gorące, czerwone i okolone pęcherzami ręce, wręcz płonęły.

- Nawet nie zauważyłem, że mnie tak opaliło. – śmiał sięCzarek. – Ależ będę brązowy!

Spojrzał na Sylwka, który ciskał na niego z oczu gromami.

- To nic! Poboli i przestanie. – zapewnił Głogowski. –Jeżeli już lepiej się czujesz, to chodźmy na lekcje. – Podniósł się szybko,lecz zakręciło mu się w głowie. Upadł na posłanie kolegi. Pielęgniarka szybko do niego podeszła, odrywając się od papierkowej roboty, której i tak nie znosiła.

- Jaką Ty masz wysoką gorączkę! Miałeś uważać i odpoczywać.Przecież takie gorące powietrze jest szkodliwe! – krzyczała roztrzęsiona.

Czarek patrzył piwnymi, szklistymi oczami na Sylwka. Obraz stawał się niewyraźny i chłopiec zemdlał w ramionach blondyna, który próbował panować nad łzami wściekłości i o dziwo czegoś jeszcze. Czegoś, co bardzo nie pasowało do jego chłodnego obycia. Nosiło nazwę niepokoju o drugiego człowieka.

- Głupiec! Po co on to robi? Żeby coś udowodnić? Żeby pokazać jaki jest twardy? – pieklił się.

- Pewnie po to, by zwrócić na siebie czyjąś uwagę. – rzuciła spokojnie pielęgniarka, wzdychając cicho. Czemu Ci młodzi nie zauważają siebie nawzajem? Czy wyniesione z domu obłędnie dobre wychowanie, musi im przesłaniać cały świat?

Akemi (00:02)